Hilal’in cümlesi bitmeden kantin kapısı açıldı. İçeri Aras girdi. Kalabalık otomatikman ikiye bölündü, sanki yol ona açıldı. Utku ve diğerleri hemen peşindeydi. Bakışları masaların üzerinden kaydı, tam bana geldiğinde adımlarını yavaşlattı. Kalbim ritmini bozdu. Hilal bir şey söylemeden çayına gömüldü. Aras yanımıza yaklaşmadan önce Utku’ya bir şey fısıldadı, sonra direkt önüme geldi. — Gel, dedi. — Nereye? — Gel dedim. Cevap bile vermeme fırsat kalmadan bileğimden tuttu. Ne yapacağımı anlamadan beni kantinin köşesine, kalabalıktan uzağa çekti. Sesi alçak ama netti: — Tanıdın beni. Kaşlarımı çattım. — ?? — Tanıdın beni diyorum, dedi hafif gülerek. “Karşı komşun.” Gözlerim büyüdü. İşte o an nereden tanıdık geldiğini daha iyi anlamıştım… Dün gece kapıyı açan 1.90’lık kumral adam! Göz kırptı. — Artık hatırladın değil mi? — …Evet… sanırım, dedim utana sıkıla, sesim titriyordu.