Leyal Karaca, on dokuz yaşında bir kalp hastasıydı. Artık dayanamayacak raddeye gelince hastaneye kaldırılan Leyal, umutlarını yitirmişti. Ta ki yeni doktoru ile tanışana kadar. Kalbi artık gizemli bir şekilde çok fazla atıyordu ama aynı zamanda karnında kelebekler uçuşuyordu.

Adam yavaşça gülümsedi bir gözlerime baktı. “Yollar bazen kaybolmak içindir, bulunmak için değil.” Dedi ve önüne döndü. Kafamı cama yasladım ve gözlerimi kapattım. Umarım İzmir beni iyileştirirdi.