Ben Işık. Her zaman adım gibi parlamam istenirken ben kızıl karanlığa haps oldum. Bizi buraya kim getirdi bilmiyorum, tek bidliğim burada yanlız olmadığımdı. Burada olan benden başka sekiz kişi daha vardı ve hepimizin istediği `Kızıl Karanlık` ta yolumuzu bulmaktı. Bu karanlığa haps olmadan önce kişiliğimizi, karakterimizi kısacası kimliğimizi aydınlığa bıraktık. Bu karanlıkta Işık Duran değil 9 vardı. Yanlızca 9. Her birimizin birden dokuza kadar numarası vardı. Ve biz sadece o numaraydık. Adımız, yaşımız veya bir hayatımız yoktu. Biz sadece O`nun tek bir sayı verilmiş oyuncaklarıydık. Biz sayılarımızdan ibarettik. Burada ölüm her birimiz ile selamlaşacak, çoğumuzu alacak ve yaşaması için yanlızca birini bağışlayacaktı. Yani biz Kızıl Karanlık`ta sadece numaralarımızla ölümü veya bağışlanmayı bekleyecektik, elimiz kolumuz bağlı... Hayallerimiz, hayatlarımız, umutlarımız, biz yani bütün benliğimiz her gün bir bir Kızıl Karanlık`ta kaybolurken ve ölüm sırayla ruhlarımızı bedenlerimizden ayırırken yaptığımız tek şey kalan son umut kırıntıları ile yola devam etmekti...