Bir grup öğrenci dağ evine tatil yapmaya gider.Ancak orada kalırken tuhaflıklar hissederler.Son gün ise olanlar olur.

Vera, sevgilisine sürpriz yapmak için elinde küçük bir pasta, yüzünde heyecanlı bir gülümsemeyle şirkete girdiğinde kapının aralık olduğunu fark etti. “Sürpriz!” diye bağırmaya hazırlanırken, içeriden gelen sesler onu durdurdu. Bir erkek sesi... ardından bir kadın. Sesi tanıması uzun sürmedi — sevgilisiydi. Ama kelimeler... o kelimeler, kalbine bıçak gibi saplandı. “Ben onu kullanıyorum. İntikamım bitince kapının önüne koyacağım.” Kadının alaycı kahkahası odayı doldururken, Vera’nın boğazı düğümlendi. Sanki bir anda dünya susmuş, sadece kalbinin paramparça oluşu yankılanıyordu. Bir adım geri attı, sonra bir adım daha… Ve koşarak oradan uzaklaştı. Sokak lambalarının altından geçerken yüzüne düşen her ışık, gözyaşlarını daha görünür kılıyordu. O gece, içinde yanan o acıyı dindirecek hiçbir şey yoktu. Tek düşündüğü, o sesleri susturmak, kalbini uyuşturmak... Ve kendini bir bara attı. Normalde alkolü ağzına sürmeyen Vera, bardağı eline aldığında elleri titriyordu. Bir yudum... bir yudum daha... derken, dünya bulanıklaştı. Artık hiçbir şeyi hissetmek istemiyordu. Sadece o kelimeleri unutmaktı niyeti. Ama o gece kader, kendi oyununu oynamaya kararlıydı. Vera sendeleyerek arka tarafa geçti, kapısı aralık bir odaya girdi. Karanlıktı, sessizdi… sanmıştı ki yalnızdı. Oysa yalnız değildi. O odada başka biri daha vardı. Burç Asil Alpdoğan. O da o gece kendi karanlığından kaçıyordu, elinde geçmişinin ağırlığı, kalbinde öfke ve yorgunluk. İkisi de sarhoştu, ikisi de kırılmıştı. Ne söylediler, ne yaptılar, neye sarıldılar... hiçbirini sabah hatırlamayacaklardı. Ama gökyüzünde dolunayın ışığı, onların kaderini çoktan mühürlemişti. O gece, iki yabancının yolu kesişti. Ve kader, bir kez daha karanlıkla birleşen bir kan hattı yazdı. Çünkü bazı geceler, sadece karanlıkla değil… soyla da mühürlenir. 🌑