Su, üniversitesindeki bir yardım kulübünde çocuklara destek olmanın huzurunu yaşarken kulübün kurucusu ve başkanı olan Tamer’e karşı içinde filizlenen duygularla baş başa kalır. Hukuk okuyan, prensiplerine sıkı sıkıya bağlı Tamer’in koyduğu tek bir kural vardır: Ekip içinde aşk yasaktır. Ama Su’nun kalbi bu kurala uymayı reddeder. Duygularından vazgeçemeyen Su, bir gün cesaretini toplayıp Tamer’e bir anonim hesaptan yazar. Mesajlar birbirine dokundukça aralarındaki mesafe de yavaşça erir. Tamer, bu gizemli kişinin kim olduğunu sezse de konuşmayı sürdürür. Çünkü bazı hisler inkar edilemeyecek kadar güçlüdür. Gerçekliğimde soluklanmaya dair. 1’ den bir nefes kadar 2’ye. Kendi rengini ararken arafta kalanlara…

Spot ışıkları başkalarının üzerindeydi. Ama gerçek hikâye sahne arkasındaydı… Siena Cruels duygularıyla baş etmeye çalışırken, Luna Hale enerjisiyle her ortama ışık saçıyordu. Rowan Skye, her zamanki gibi herkesi korumaya çalışırken, Nova Blair kendi iç savaşlarıyla boğuşuyordu. Zane ve Milo Carter ikizdiler—biri sahnenin yıldızı, diğeri arka plandaki kahkaha. Kai Vexley geçmişinden kaçıyordu, Eli Rowe ise ilk defa bir yere ait hissetmek istiyordu. Bir kurs. Bir sahne. Birbirinden bambaşka hayatlar. Hayal Sahnesi sadece bir kulüp değildi, onları değiştiren yerdi. Dans ettikleri yalnızlıkları vardı. Yazıya dökülmüş kırıkları. Müziğe gizlenmiş sırlar, dramaya taşınmış kalpler... Aşk, dostluk, hayal kırıklığı ve yeniden başlama cesareti. Bu hikâyede roller değişebilir, ama bir gerçek var: Sahne arkası bizdik.