Yavuz, Nazelif`e doğru bir adım attı. "Şakağından öptüğümden beri çok dincim." Gülümsedi Nazelif. "Pozitif enerji mi verdim?" "Vallahi yaptın bir şeyler." diyen Yavuz bu kez izin almadan yaklaştı Nazelif`in şakağına. Önce ellerini kavradı. Gülümsedi. Gülümsemesiyle öptü şakağından. Geri çekilmek istemedi... "Yavuz?" dedi Nazelif. "Bir gören olacak." "Olsun." dedi Yavuz azıcık geri çekilip. "Olmasın." dedi Nazelif. Dinlemedi Yavuz. Bir kez daha yaklaştı şakağına. Bir öpücük daha bıraktı. Nazelif farklıydı, bambaşkaydı. Çok güzeldi... "Nazelif?" dedi Yavuz sol şakağına öpücük bırakıp. "Çok güzelsin." "Yavuz?" dedi Nazelif. Sağ şakağından öptü Yavuz. "Çok özelsin." . . Asker & Doktor Not: Kitapta +18 yerler de olacaktır. Bunu bilerek okuyun ya da okumayın lütfen.

Asker, aşk konulu kitapları seviyosaniz Kitabıma şans verin🥰

1992-1993 Hakkâri, Kuzey Irak "Hiçbir acı, beklemek kadar acı değildir. Kurt yalnızlığına düştüğün zaman bil ki artık kendinde de değilsindir..." ~ Yüzbaşı Selçuk Acar Gerçekler acıdır. Lakin bu hikâyenin gerçeği nedir? Gerçeğin ne olduğunu bilmeden acıyı nasıl tadabilirsin ki? O zaman gel benimle! O zamanın yalnızlığını gel benim içimde gör ve hisset! Ana yok, baba yok, kardeş yok! Yalnızca sen ve kurtarılmayı bekleyen ruhlar var. Boş bedenlerin arasına sıkıştırılmış ve onca insanın arasında yalnızlığa mahkûm edilmiş ruhları gör! Ölüme bir nefes kadar yakın, yaşamaya ise ulaşılamayacak kadar uzak bedenlerin içine hapsolmuş ruhlarla tanışmaya hazır mısın? O zaman acılara dayanmaya hazır ol. Bu bilindik bir acı olmayacak. Çaresiz ve yapayalnız bırakılanların acısı... İsimsizlerin... Yapayalnız bir karakol, yapayalnız bir sürü çaresizce yardım bekleyen insan, çaresiz bir komutan, çaresiz bir sürü çocuk... Çığlık sesleri, imdat çağrıları, bir askerin silah arkadaşı için feryatları, ilk görevinde şehit olan bir asker ve tahmininden daha fazlası... Onların bir adı ya da sıfatı yok. Sadece şu cümle ile anlatılır bu hikâye: Hakkâri, yolun sonu...

Bir gazetecinin ve bir askerin öyküsü

O gece çıkan yangında ki alevlerin ruhuma işleneceği, beni yakıp küle çevireceği, amansız bir dildâde`ye dönüştüreceğini bilemedim.. " Dur!" Bariton sesi soğuktan uyuşan kulaklarıma aktı, içimi titretti. Sol elinden kanlar sızıyordu. " Kimsin sen?!" " B-ben!" Kekelemiştim, lanet olsun! Beni şuracıkta öldürebilir, pekmezimi akıtabilirdi. Halbuki ben sadece yoldan geçen bir yabancıydım. İçimi okumuş gibi belinde ki silahını kavradı. " Dur yabancı! Yoksa seni parçalara ayırırım!" O gün o yangında durmasaydım, arkamı dönüp gitseydim, hiç varolmasaydım neler oldu`yu bir ömür merak etmiştim. Kaderimin kapısını aralayıp yabancıyı içeriye davet etmiştim.... Bir komando sevdasıdır... Asya&Aybars Kitap Kapağı için @writerladyy( Selin Özgen`e) teşekkürler :)

“İnci ve Ali’nin Hikayesi” Tehlikeli bir coğrafyada, farklı hayatların kesiştiği bir noktada iki insan: Görev aşkıyla yanıp tutuşan asker Ali ve adaletin peşinden ayrılmayan cesur avukat İnci. Ali, gözü kara bir asker. Ülkesine olan bağlılığı ve timine olan sorumluluğu, onu hayatta yalnızca görevlerine odaklanmaya zorlamış. İnci ise haksızlıkla mücadele etmek için kendini tehlikeye atan, kararlı ve idealist bir kadın. Ancak kader, onları hiç ummadıkları bir yerde karşılaştırıyor. Bir duruşmanın ortasında doğan arkadaşlık, zamanla derin bir bağlılığa dönüşüyor. Hem romantik hem de aksiyon dolu bu hikâyede, Ali ve İnci, sadece birbirlerinin yaralarını iyileştirmekle kalmıyor, aynı zamanda kendilerini ve hayata dair gerçek anlamları da keşfediyorlar. Ancak bu aşk kolay olmayacak. Düşman pusuları, zorlu görevler ve geçmişin gölgeleri peşlerini bırakmayacak. Hayatın en karanlık anlarında, birbirlerine tutunarak ayakta kalmayı başarabilecekler mi? “Kaderin Kırmızı İpi,” cesaretin, sevginin ve umudun savaş meydanında bile filizlenebileceğini anlatan, duygu yüklü bir roman. Hayatta kalmaya değil, gerçekten yaşamaya dair bir hikâye…

Siz: oooo senden çok var😉 Kortaç: Değil benden bir tane dahasını, benzeyen birini dahi bulamazsın😁 Siz: Beni mi buldun şimdi? Kortaç: Bence şu an bulmam pek hayra alamet olmaz Siz: Çok işim var Kortaç: İşini bir tanesini daha ekle Kortaç: Çıktım kafeden geliyorum, Kortaç: Neymiş derdin anlayacağız

"Kimsiniz?" diye sordu. Verebilecek çok cevap varken ona verebileceğim tek şey bu oldu. "Güzel soru, biz kimiz? Biz Tertiadecima Generatione sizin deyiminizle TG`yiz. . . . "Bu arada." diyerek giriş yaptı tekrar cümleye. "Zaaflarını fazla belli ediyorsun dikkat et düşman en çok oradan vurur." "Sen gibi mi?" dedi kaşlarını kaldırarak. "Beni karşı tarafına mı koydun?" diye sordu Marcena. "Nereye koymalıyım?" diye soruya soruyla cevap verdi Berk. "İnsan kendi kararının sonuçlarını çevresiyle öder. İyi düşün... bana yetersen ve ben istersem karşında olurum. Ama benden sana tavsiye kazanamayacağın kumara girme çünkü bu karşındaki kadın kumarda senin masaya koyduğun miktarla yetinmez senden fazlasını alır. Kanını, canını, çevreni, yolda selam verdiğini bile. Pis oynarım ben söylemiş miydim bu arada? Tıpkı büyüdüğüm yer gibi... Pis oynarım ve sonrada ellerimi silip hiç pislenmemiş gibi temiz temiz güle oynaya ayrılırım yanından. Şimdi tekrar düşün beni karşına alabilecek misin?" "Sen!" dedi hiddetle. "Gerçekten de göze alınamayacak bir tehdit ama aynı zamanda göz önünde bulundurulması gerekilen bir kadınsın. Karşıma alsam ve seni yensem kaybedecek olan yine ben olacakmışım gibi geliyor. Yanlış mıyım?" diye kendince bir çıkarımda bulundu. "Doğru." Kafasını salladı ağırca aşağı doğru. "Doğru lakin eksik." "Sen beni karşına alamazsın, ben istersem senin karşına geçerim ve sen bunu bir lütuf olarak sayarsın." dedi gülerek. . . .

Sessiz bir gecenin karanlığında silah kayışını sağ omzuna takmış dolunaya dalıp gitmişsindir. Önünü aydınlatanda o`dur, korkunu bastıran da. Ya o dolunay kara bir bulutun arkasına girerse ? Her çekirge sesini mermi vızıltısının; her ateş böceği parıltısını susturucu takılmış bir namlu kıvılcımı`nın yerine koyarsın. Kafanı dağıtmak için sevdiklerini ve onlarla geçirip geçmişte kalan eğlenceli günlerini düşünürsün. Lakin bu da bir yere kadardır. O korku bastırılmaz. Belki o an kucağına bir aylık bir bebek verseler bir ordunun veremediği cesareti verir o yalnızlığına. Yalvarırsın için için, isyan edersin tuttuğun nöbete; " Bit lan artık bit !!! " Nöbetinin bitmesine sekiz dakika kala ensende ılık bir nefes hissedersin. O hissetmeni istediği için hissedersin. Dönüp bakmak gelir içinden ama buna ne tutulan başın izin verir, ne de kasılan baldırların. Eğer Türk askeriysen o nefes sana can olmaya gelmiştir. Yok değilsen; KARA MUHAFIZLAR`ın kara listesine çoktan girmişsindir. Ne arkanı dön; ne de o yüzü gör ! Bekle !!! Soğuk metalin boğazına yaydığı o sıcaklığı sadece bekle ! Bu hikaye 1998 yılında, 10 yaşında kaçırılıp ölüm makinasına dönüştürülen sekiz tane ana kuzusunun hikayesi. Not: Gerçek kahramanların, gerçekten yaşanmışlıkları ile harmanlanmış bir genel kurgudur. İçerisindeki kişi ve kurumlar tamamen hayal ürünüdür !!!

Küçük yaşta ailesini kaybeden bir kızın ailesinin intikamı için düştüğü durumlar ve hayat seçimleri.

Siz: knk acil bakman gereken konular var 0543***: ne? Siz: knk ne ne söyleyeceğim şeyler devlet sırrı 0543***: Allah Allah neymiş bu sır? Siz: heh bak şimdi knk......

kızlarımız gittikleri barda kahkahalar ile gülerlerken gördükleri 5`li grup ile karşılaşırlar ama kızlarımız onlara bakmazlar dikkatleri operasyondadır çocuklar ise gece boyu onlara bakarlar kısa süre sonra kızlar ortadan kaybolur ve çocuklar eglencelerine devam ederler ama bu onların ne ilk ne son karşılaşmaları olucaktı

İnsanın ismi kaderidir , öyle her isim konmaz çocuğa. Mustafa`ysa kızına Asya demişti. Kaderinin o kasvetli kıtaya benzeyeceğini nereden bilebilirdi ki...

son kurşunlar son nefesler değildir son kurşunlar şahadetin şerbeti sansuzluğun genelgesidir.!