Asena sıradan biri değil. O, duygularını içinde değil, boynunda taşıyor… Her bir renkli taş, bir duygusunu simgeliyor: sevgi, öfke, korku, sevinç, merhamet… Ancak bu özel kolyenin bir bedeli var. Asena kolyeyi çıkardığında, duygularını tamamen yitiriyor. Ne acı hissedebiliyor, ne mutluluk, ne de pişmanlık… Ve en tehlikelisi: kendini kontrol edemiyor. "Duygularımı çıkarırsam, geriye kalan sadece sessizlik değil… yok edici bir fırtına."

-Senem- Masallara inanır mısınız bilmiyorum ama benim hikayem tam olarak öyle başladı. Yaşlı bir cadının verdiği bir kolye ile... O kolye benim beyaz atlı prensimi bulmamı sağlayacaktı. Eğer ben iyi bir prenses olsaydım. Takıntı haline getirdiğim kolyenin beni ruh eşime nasıl bağlayacağı konusunda kafanız karışmış olabilir. Her şeyin mantıklı bir açıklaması var. En büyük düşmanımla dedektifçilik oynamamın bile... -Atakan- Ondan neden hoşlanmadığımı hatırlamıyorum bile. Artık önemsemiyorum. Hatta ona beş saniyeden daha uzun süre bakmıyorum, bazen on... Bu oyuna alet olmamın tek sebebi merakım. O saçma kolyeye bu kadar takıntılı hale gelmesinin ardındaki gerçeği bulma isteğim. Tek amacım işin aslını öğrenip ondan olabildiğince uzağa, kendi hayatıma dönmek. Bunu yapabilmek için onun saçmalıklarla dolu hayatına bir süre katlanmam gerekiyorsa, öyle olsun!

Efe ve Gece’nin yıllar sonra kavușması

Düşünsenize, bir anda kendinizi iki gece önce okuduğunuz bir kitaba reenkarne olmuş bir şekilde buluyorsunuz. Ne yapardınız? "Soğuk bir şeyle dürtülüyordum. Uzun ve keskin. Sonra birden havalandım ve yanlış değilsem İngilizce konuşulan bir yerdeyim. Ve benim İngilizce konuşulan bir yerde ne işim var? Bir erkek sesi şunu dedi "Bu kız aklını yitirmiş olmalı. Gece gece ormanda ne işi var?" Başka biri ise "Bu kız prens Andrew`in nişanlısı Leydi Aurora değil mi?"