Gerçekten beni bırakıp gidecek misin?" dedim, gözlerinin içine bakarak. "Kalamam..." dedi sadece. "Neden?" diye bağırdım. "Neden, neden, neden!" diye deli gibi bağırıyordum. "Her şey bu kadar basit miydi?" diye bağırdım. "Söyle!" "Kalamam, anlamıyor musun!" diye o da bağırdı. "Ailemin katillerini bu kadar yıl aramışken..." dedi, gerisi gelmedi. Ona baktım, o da bana baktı. Bu bir vedaydı, biliyorduk. "Eğer gidersen... artık benim hikâyemin başrolü değil, figüranı olursun." dedim bir umutla ama nafile. "Özür dilerim." dedi ve gitti. Her şey bitmişti. Nefes alıyordum ama yaşamıyordum. Eflal Karaca, yeni bir hayat için gelen bu mahalleye, ölüm sessizliğiyle geri gidiyordu...