[Gerçek ailem kurgusu] Yaşadığı ailenin gerçek ailesi olmadığını öğrenen Nil, ailesini bulmak için evden kaçtığında bir çiçekçi de çalışmaya başlar. Bir gün kaldığı çiçekçinin önüne gelen bir adam, gerçek ailesinin kim olduğunu bildiğini söylediğinde Nil, ailesini bulma umuduyla tekrar yeşermeye başlar. * "Polis mi?" dedi şaşkın bir şekilde bana bakarken. "Ne yapacaktım? Bir sapığa ödül versinler diye MTV falan mı çağırsaydım?" Yüzünü buruşturdu. "Sapık değilim." Polisler bahçeye girdiğinde ona cevap verme gereksinimi duymadan polislere doğru ilerledim. Bir gözüm hâlâ sapığın üzerindeydi kaçmasın diye. "Şikayetçiyim şu sapıktan, evime girneye çalıştı." dedim elimdeki süpürgeyi işaret etmek amaçlı uzatırken. İki polis memuru da beni onayladıktan sonra Sapığa doğru ilerlemişti. Onların arkasından kısa olan mesafeyi aştım. Plolisler tam sapığın kollarından tutup götürecektiler ki sapık bir dakika deyip cüzdanını çıkardı. Önümüze serdiği polis kimliği ile gözlerim fal taşı gibi açıldı. Polis miydi? "Kusura bakmayın komiserim," diyerek birer adım gerileyen diğer polislere baktım kaşlarım çatık vaziyette. "Ne yani polis diye tutuklamayacak mısınız?" dedim sinirle. "Polis olması sapık olduğu gerçeğini değiştirmez, şikayetçiyim!" Avazım çıktığı kadar bağırdığımda polisler bir bana bir de karşımdaki sapık polise bakıp ne yapacaklarını düşünüyordu. Sapık polis burnundan güler gibi bir ses çıkardı ve ellerini öne doğru uzattı. "Buyrun tutuklayın beni, komiser olmam sapık olduğumu değiştirmez sonuçta değil mi?" Resmen alay ediyordu benle! Ukala, sapık ve salak. * Sınav senemden dolayı bölümler biraz geç gelmektedir. 📍Bölüm günleri yoktur. Ocak 21| efl

Geçen yıllar yaşanılan her şeyi unutturur muydu? Akan giden zaman, aradan geçen onca gün birbirini seven iki kişinin içindeki aşkı bitirir miydi? Ya iki taraftan biri mezara girse, hiç kavuşamayacağını bile bile bir insan bir insanı sevmeye, beklemeye devam eder miydi? Aşk gerçekten bütün engelleri aşar mıydı? Asker & Savcı kurgusudur. Kapak ve içerik şahsıma aittir.

"Sen bunu biliyormuydun gerçekten ? " Diye sordum. Ağlamak istemiyordum ama gözyaşlarım durmuyordu. Ben babam olacak bu adama fazlasıyla alışmışken bu biraz ağır olmuştu. "Biliyorrdum tabikide " konuşurken sarhoş olduğu için kelimeleri tam toplayamasa da dediklerini anlayabiliyordum. Biraz güldü sonra kafasını dizlerimin üzerinden kaldırıp sağ elimi tuttu avuç içimi açıp ay şeklindeki doğum lekemin üzerinde yavaşça gezdirdi parmağını. Yüzüne baktığımda gözünden bir damla yaş düşmüştü. "Nasıl tanıdım seni biliyormusun ? "Dedi ve gözlerime bakarak devam etti " 2 sene önce elimi tuttuğunda bu doğum lekesinden anladım " dedi ben ise daha çok ağlamaya başlamıştım. "Peki neden hiç yanıma gelmedin ? "Diye sordum. Bunu yüreğim kaldırmıyordu diğer çocuklarıyla mutlu mesut yaşarken hatta bir de üvey evlat edinmişlerken bir ben mi fazlalık gelmiştim. "Öyle olması gerekiyordu " dedi ve tekrar küçük bir çocuk gibi dizlerime yattı. O zaman istenmemişken şimdi neden benimle yaşamak istiyorlardı? Hiç bir sebep bulamazken sadece aklımdan geçen şey buradan gitmekti. Buradan gitmem herkes için iyi olacaktı .