Sert bir rüzgar daha esti kaçamayacağımı anladığım da direnmedim, uçurumun kenarına takıldı bakışlarım. Uzakta duran adam bana doğru yürümeye başladı. Uzun ve yapılıydı, üniformalıydı. Yüzü taktığı kamuflaj badanası yüzünden seçilmiyordu ama gözlerinin rengini uzakta olmasına rağmen seçebiliyordum. Elaydı. Şimdiye kadar göremediğim güneş gibi parlak bir ela. Biraz daha yaklaştı, yaklaştıkça değişiyordu karşımdaki kişi. Bu seferki bana doğru gelen adam babamdı. Üniforması içinde bana gülümsüyordu.Koşmaya başladı. Onun gibi ben de koşmak istedim, yapamadım. Yanıma geldiğinde rüzgârlı, karanlık hava gitmiş, güneş tepeden parlıyordu. Önümde dizlerinin üzerinde yere çöktü. Genzmin yandığını hissettim. Onun karşısında ağlamamak için yutkundum. Yüzümü avuçlarının içine aldı. "Yüzüme bak güzel kızım, kaldır başını." Başımı kaldırıp saçlarımı öptü. Konuşamıyordum dilim mühürlenmiş gibiydi. Konuşmak için kendimi zorladım: "Baba, baba..." Kokusu aynıydı. "Aselim, balım, güzel kokulu kızım." Ellerini yüzümden yavaşça çekip yumruk yaptığım ellerimi açtı elinde ki künyesini avcuma bıraktıktan sonra. Yerden kalkıp uzaklaşırken bana bakıp gülümsedi: "Ona en temiz sevginin sun kızım. O senin yolundaki ışığın olacak,"