Gece saat 03:42. Doğu sınırında, dağların koynuna kurulmuş bir karakol... Ay, yırtık bir bulutun ardından güç bela ışık sızdırıyor. Hava soğuk, keskin. Nöbetçi değişimi yapılmak üzere. Bir gölge, eğitim alanının kenarındaki hedef tahtalarına doğru sessiz adımlarla ilerliyor. Tüfeğini omzuna asmış, elleri ceplerinde. Üniforması rüzgârda hafifçe dalgalanıyor. İzgi Kara, her zamanki gibi erkenden uyanmış. Uyuyamıyor. Uyusa da rüyalar, geçmişin parçalarıyla bölüyor gecelerini. Bugün yine babasını görmüş. Kızına selam vermeden uzaklaşıyormuş. Karakol komutanı, telsizden sesleniyor: “Tüm birlik, hazırlık seviyesi iki. Yakın bölgede hareketlilik tespit edildi.”