Dracula, bir herkesin sahip olmak istediği güce sahipti. Ölmezdi, dirilirdi. Kül olurdu, küllerinden doğardı. Herkes onu, "Dracula" olarak tanır, bilirdi. Kimse gerçekten kim olduğunu bilmiyordu. Bir gün öğrenecektiler. Yıkılmayacaktı, onu yıkmak için gelenleri lanetleyecekti. "Sence, sen mi şahsın, o mu?" Diyen Valeria`ya döndü, Dracula. "Ben şahım, o piyon. Rolümü iyi oynuyorum, herkesi bir kukla gibi parmağımda oynatıyorum, en çokta onu. Şah yıkılmadıkça kimse kazanmaz." Dracula`nın aklındaki düşüncelere kimse katlanamazdı. Zekiydi. Ve zekasını her yerde belli ederdi. "Yani ben yıkılmadığım sürece kimse kazanamayacak. Piyon yani o ise, sadece benim kuklam. Ama bunu hala anlamıyor, kendini şah olarak gören bir piyon." Herkesle sanki bir kuklalarmış gibi oynuyordu, bunu hiç belli etmiyordu. Oysa şimdiden herkesi laneti ile boğmaya başlamıştı. Dracula`nın lanetine kapılıp yaşayabilen yoktu, olmayacaktı. Her şeyi yakıp yıkacaktı. Ona karşı çıkan hiç kimseyi sağ bırakmayacaktı. İşi bittiğinde ise, tahta geçen kişi; Dracula olacaktı.