“Bir kadın bazen, gövdesini değil – suskunluğunu taşır yıllarca.” Karanlık bir yer altı kenti... Adı unutulmuş kadınlar… Ve onların arasından sessizce yürüyen biri: Sirma. Sirma’nın kökleri yoktu – ne bir ağaca sarılabildi çocukken, ne bir eve ait hissedebildi. Annesi gözlerinin önünde yavaş yavaş silinirken, bir adam – adı korku kadar eski, sesi bir cellât kadar tanıdık: Popo Seblası – tüm kadınları birer duvar çiçeğine çevirmişti. Ama Sirma susmadı. Çünkü bir kadın sustuğunda, toprak konuşur. Çünkü bir kadın kaçamadığında, yollar onun içinden geçer. Bu roman, sadece bir kaçış değil; bir sızıntının isyana, bir fısıltının çığlığa, bir bakışın devrime dönüşme hikâyesi. Her bölümde başka bir kadının iç sesi, başka bir ülkenin yarası var. Afrika’dan İran’a, Fransa’dan Arjantin’e... Hepsi aynı yerden kırıldı; aynı umuda tutundu. Köksüz, geçmişin yüküyle geleceğin hayali arasında gölgesini sırtlayan kadınların yürüyüşüdür. > "Kimi kadın toprakta yeşerir, kimi ise yokluktan kök salar."