Otobüsün camına yağan yağmur damlaları, Lina`nın gözyaşlarıyla yarışıyordu sanki. Dışarıda Adana`nın renkli sokakları geçip giderken, içindeki sessizlik daha da kalınlaşıyordu. Koltuğa gömülmüş, başını cama yaslamıştı. Saçlarının arasına sinmiş annesinin şampuan kokusunu hâlâ hissedebiliyordu. Ama artık o koku, teselli değil azap veriyordu. Kırkı bile çıkmadan... Annesi hâlâ toprağın soğukluğuna alışamamışken, babası o gece başka bir kadının tenine sarılmıştı. Lina bunu görmüştü. Sessizce, kimseye söylemeden, sadece yutkunarak... Sadece susarak... Ama içindeki suskunluk, fırtına doğuracak cinstendi. Otobüs durduğunda elini çantasına attı. Parmağının ucunda annesinden kalan eski bir dürbün vardı. Küçük, paslı ama hâlâ net gösteriyordu. Aynı Lina gibi... Gözlerini kapattı. Çünkü artık görmek istemediği şeyleri bile görmek zorunda olduğunu biliyordu.