"Aşk mevsiminin açıldığını haber veren çiçek; frezya."

Fakülteden uzaklaşıp bahçeye doğru ilerledi. Baharın gelişini müjdeleyen çiçekli ağacın hemen yanında durdurdu adımlarını. Kafasını kaldırıp pembe çiçeklerin süslediği dallarda hediyesini aradı. Yaşlı ağacın kavuğuna uzanıp, filmlerden fırlamış bir sahne gibi duran kazınmış yüzeye baktı. Kalbin içinde iki aşığın isimleri kazılıydı: "E♡E" Çocukluklarında yaptıkları bu şeyin hâlâ orada duruyor olmasına şaşırdı. Ancak bu, uzanıp dallara ulaşmasına engel olmadı. Tek tek hepsine baktı. En sonunda, çiçeklerin arasında kaybolmak üzere duran, yıllar önce oraya bağladıkları iki kravatı gördü. Aynı sıralarda denk gelen iki genç aşık, yıllar sonra aynı ağacın altında buluşacaktı. Ama bilmiyorlardı ki rafa kaldırdıkları eski aşkları da yeniden yeşillenecekti.

Poyraz Kasvet hiç bir zaman ağlamamıştı. Erkekler ya da adamlar ağlamaz diyenler yanılmıştı. O soğuk akşamda adam üşüdüğünün farkında değildi ve artık hep soğukta kalacağını bilmiyordu. O akşam bir hıçkırık kopmuş ve gerisi gerisince gelmişti. Birisi bağırıyordu, yalvarıyordu. O bu adamdan başkası değildi. Ne için ağlıyordu, ne için boşlukta kalmış gibi hissediyordu ? Bundan sonra her şey farklı olucaktı. Asıl olaylar bundan sonra başlayacaktı ve asıl değişen Poyraz Kasvet olucaktı. "Nefret etmiyorum, etmeyeceğim!" Diz çöktü ve yatakta onun önündeydi. Ellerini sevdiği kadının saçlarında gezdirdi. Dokunmaya kıyamadığı kadınına ilk defa dokunuyordu ve her yeri titriyordu. "N`olur.." Uzandı ve saçlarına öpücük kondurdu. Kadın hiç bir tepki vermedi. Adam onun tepki vermesini delicesine istiyordu. Adam kadının boynuna uzandı. Ufak öpücükler kondurdu. Bir an uzaklaştı ve nefes nefese, kısılmış sesi ile "İzin verme, nefret etmek istemiyorum." dedi ve öpmeye devam ederek, hiç hız kesmeden ve kadının karnına uzandı. "İzin verme n`olur!" dedi kısılan sesiyle ve kadının karnına gömdü yüzünü. Her bir öpücükte bir gözyaşı saklıydı ve artık saklayamıyordu. Bütün duyguları dışı vurulmuştu. Canı yanıyordu. "İzin verme!" durdu, öpemedi. Yumruk olan elleri kadının yanında ki çarşaflara ilk başta yavaş sonra hızlıca yumruk atmaya başladı. "Hayır, hayır, hayır, hayır, hayır!" diye ilk başta kısık sonra haykırışlara dönüşen sesi ile ağlamaya ve çarşafa yumruklar savunmaya başladı. Dakikalar geçti, ellerinden sıcak bir sıvı yayılıyordu. "Nefret ediyorum, nefret ediyorum! Senden nefret ediyorum!" diye kadının karnına yüzü gömülüyken haykırdı. Saçlarının arasında birinin parmaklarını hissetti. Onları şefkatle okşuyordu. Adam rahatlamadı, aksine daha da nefret etti.