Ön taraftan gelen ayak sesleriyle kendime gelip koşmaya başladım. Arada arkama bakıp daha da hızlandım. Ormana girerken son bir bağırış duydum; "Kız kaçmış, acele edin KOŞUN!" Daha da hızlanmaya çalıştım, arkamı kontrol ederken ağaca toslamaktan zor anda kurtuldum. Köpek sesleriyle birlikte erkek sesleri de peşim sıra geliyordu. Nefes nefese kaldığımda biraz mola için durdum eğilerek ellerimi diz kapaklarıma koyduğumda nefeslerimi düzene sokmaya çalışıyordum. Aldığım nefesler beni rahatlatmak yerine ciğerlerimi yakıyordu. Sesler yaklaşıyordu. Son bir depar atarak koşmaya başladım. Ormanlık alan azalıyor ve araba sesleri geliyordu. Ana yola ulaştığımda nerede olduğumu çözebilmiş değildim. Ben aslında hayatım boyunca nerede olduğumu çözebilmiş değildim. Ben Doğanay Sert; Hayatın benden daha ne kalmıştı alacağı bilmiyordum ama her karanlığın bir aydınlığı olacağına inanıyordum. Peki, olacak mıydı? Aslında unutmamak gerekir; Hayat iz`lerden ibarettir. Hayata iz bırakabildiğin, Hayatın sende iz bırakabildiği kadar yaşarsın. Hayata bir iz bırakacaktım bir gün; senden, benden ve bizden.

Küçükken Mars`a gidip oraya yaşam kurmayı özellikle de okul kurmayı heveslenen Çınar. Bakalım ne yapacak?