Malen Alexander Hart, geçmişi geride bırakmak için değil, onu baştan yazmak için döndü. Planları kusursuzdu, her adım hesaplıydı. Ta ki... Tüm dengeleri sarsan o beklenmedik karşılaşma, onu kendi oyununda kuralları yeniden yazmaya zorlayana dek. Hera Baybars, sessizliğini kalkan gibi kullanan bir kadındı. Ama bazı sessizlikler, en yüksek çığlıktan daha derin izler bırakır. Geçmiş, her adımda biraz daha yaklaştı. Zaman, her bakışta biraz daha yavaşladı. Ve artık hiçbir şey planlandığı gibi gitmiyordu. Bu hikâyede herkesin kendi savaşı var. Bazıları kazanmaya, bazıları sadece hayatta kalmaya çalışıyor.

Zamanın var olduğunu söylüyoruz hepimiz, ona göre yaşıyoruz hayatımızı... Peki bunu kanıtlayabilir miydik? Melda, 2026 yılında ‘normal’ hayatın zorluklarıyla mücadele ederken hayatının ortasına tabir-i caizse bomba gibi düşen mavi kanatlı bir kelebek görür fakat o kelebek yalnız bir kelebek değildir. Genetiğiyle oynanmış, zamanda yolculuk yapabilen şekil değiştiren bir hayvandır. Merakına yenik düşüp mavi kelebeği takip ettiği yolda çıkmaz sokağa girer. Orada karşısına Uwe Weinstein çıkar. Uwe, 2288 yılından gelmiş bir zaman yolcusu olduğunu ve Melda’ya onlara katılmasını söyler. Melda kabul etmeyince çözümü, Zeit sayesinde onu bayıltarak götürmekte bulur. Melda gözlerini açtığında kendini 2288 yılında, karlı bir ormanın ortasında bulur. ~ Sekiz genç, sekiz ayrı yaşam, sekiz ayrı görüş ve hikâye. Burada, belki de kendi yaşamlarından 250 yıl sonrasında bir olmaya, takım olmaya çalıştılar. Melda`nın gördüğü çeşitli rüyalar ve farklı evrenlere ait sanrılar, kafasını karıştırırken insanlara güvenmek, bazen kendine bile, zordu. Ya kalbine güvenecek ve ilerleyecekti ya da yanındakilere güvenecek hem dostluğu tadacak hem de yüz üstü bırakılacaktı. Bu yolda yaşayacakları kayıplar ve kazançlar sekiz genç zaman yolcusunu büyütecek, farklı milletten insanları bir yapacak, aynı yoldan yürümelerini sağlayacaktı. Her şeyin nasıl biteceğini ise yine onlar belirleyecekti. Aslında hiç var olmadılar, çünkü hep vardılar. Her zamanda... ~ Tüm hakları saklıdır.

“Sanırım artık gitmem gerekiyor.” diye mırıldandım. Tepki vermedi. Anlık, küçücük bir hareketini kaçırmak istemeyen ben birkaç saniye daha durdum. Sessizlik, en başta ki duvar gibi aramıza örülmeye başladığında, örülen duvar gittikçe büyüyorken bir daha ki gelişimde o duvarı aşamamaktan korkarak arkamı döndüm. Çelik kapı kulağı sağır etmek ister gibi yüksek sesli takırtılar çıkararak aralandı. “Hera,” Omzumun üzerinden ona çevirdim başımı, buklelerim yüzüme savruldu. Yüzü karanlığa ait gibi siyaha gömülüyken o beni büyüsü altına hapseden sesini dudakları arasından bana yuvarladı zarifçe. “Yine gel.”

canım çok yandı gerçekten çok yandı sessiz çığlıklarım benim canımı acıttı ama sonra sen geldin. Benim sessizliğime bir ses kalbime bir aşk oldun. Geldin. İyi ki geldin

tanrıça thalia çok uzun zaman önce gökler tarafından kovulmuş ve reerkarnasyona uğramıştır yeni bedeni hiçbir şeyin farkında olmasada kader ağlarını bir bir örmeye devam ediyordu. lordların çekilmez tavırları selendral için yıkım getirdi.