"Konuşmamız lazım. Acil." Kayra dudaklarını sıktı. Artık hiçbir şey onun için "acil" değildi. Kendi 9 yaşında yetim kalmıştı, kardeşi ise 2 yaşında. Annesini bile hiç görmemiş kardeşine çok da güzel anne olmuş, ya da olmak zorunda kalmıştı. Annesi Fatma Hanım bir trafik kazasında ölmüş, geride 3 enkaz bırakmıştı. Ömer 13 yaşında büyümenin ne demek olduğunu anlamış, Merve`den uzak durduğu hâlde eli hep onun üstünde olmuş, ona hiç yokluk göstermemişti. Kayra ise onda ayrı bir noktaydı. Kayra onun güçlü kardeşi değil, güçlü kızıydı. Küçüklüğünde her hâlini gördüğü küçük kardeşinin her şeyiyle gurur duyuyor, onu uzaktan uzağa destekliyordu. Anneleri vefat edince yaşlı ananeleri bakmıştı onlara. Ömer 17 yaşında kardeşlerine iyi bakmak için okulu bırakmış, iş bulmak için kapı kapı gezmişti. Ananesinin bir yaşlı maaşı Kayra`nın okul masraflarına yetmiyor, üstelik daha çok küçük olan Merve`nin de ihtiyaçları bitmiyordu. Bu yüzden birçok kirli işe bulaşmış, gelen paranın bir kuruşunu bile kendine harcamadan kardeşleri için harcamıştı. Şimdi ise köpek gibi pişmandı. Tek dayanağı olarak gördüğü kardeşleri bulaştığı illet yüzünden ona yüz çevirmiş, en önemlisi de onun yüzünden tehlikeye girmişlerdi. Kayra sessizlikleri tanıyordu. Küçük yaşta öğrenilmiş suskunluklar, evde söylenemeyen şeylerin ağırlığı... kendi çocukluğunda görmüştü bunları. Öğrencilerine yumruk atmayı değil, acıdan kaçmadan dimdik durmayı öğretiyordu.