Önsöz Gece, bazen gerçeği saklayan bir örtü değil… Onu en çıplak haliyle gösteren bir aynadır. Bu hikayede hiçbir şey ilk bakışta göründüğü gibi değildir.Bir pencereden dışarı bakarken, aslında insan kendi içinin karanlıklarına bakar.Sessizce kazılan bir çukurun sesi bazen topraktan değil, zihnin derinliklerinden gelir.Ve bir yabancının gölgesi, insanın kendi gölgesine her zamankinden daha çok benzer. Karanlıkta Kazılan, bir insanın gecenin içinde gördüğü tek bir anın,yavaşça çözülen bir düğüme dönüşmesini anlatır.Gerilim, bu kitapta yalnızca dışarıda değil,odanın içinde, zihnin kıyılarında ve en çok da geçmişin fısıltılarındadır. Her sayfa, ışığın yetmediği bir yere doğru bir adım daha attırır.Ve o adımlar sonunda insan şunu fark eder.Bazen en tehlikeli kazı, toprağa değil… İnsanın kendi içine olandır.