Yağmur, okul bahçesinin çatlak zeminine düşerken gökyüzü gri bir perde gibi şehri örtüyordu. Çığlık atmayan ama sessizliğiyle kulak tırmalayan bir akşamdı bu. İpek Deniz, ince omuzlarına yapışan saçlarını geriye itip adımlarını ağırlaştırmadan yürüyordu. Çantasının içinde, suyun izlerini taşıyan eski defteri vardı. Defter onun gerçek evi, gerçek annesi, tek dostuydu. Yurt koridorlarına girdiğinde, çocukların fısıldaşmaları kulaklarına değdi. Onun sessizliği, onlar için hep bir hedef olmuştu. Konuşmayanı susturamazsın, ama damgalayabilirsin. O yüzden herkes, göz ucuyla bakıp kendi dünyasına dönerdi. İpek’in gözleri ise derin, dalgalı bir deniz gibiydi. Ona bakanlar, kendilerini yutulacak bir boşluğun kenarında bulurdu. Odada yalnız kaldığında defterini açtı. Sararmış sayfalar, eski bir aynanın kırık parçaları gibi önünde duruyordu. Kalemi kağıda değdiğinde kelimeler önce şiire dönüştü, sonra ince bir çizik gibi kağıdı yırtan çığlıklara… (düzenlenecektir)