Sıradan bir insan kesinlikle değildi ama sıradışı da değildi. Yaşadığı durumu anlayamayan Sakura’yı tehlikeli ve esrarengiz olaylar bekliyordu.

Onun gibisini görmemiştim, bir Qsarinelinin gözleri kadar sarı hareleri vardı. Gözlerine gölge düşüren kuzguni saçları, bir Kweline kadar korkutucuydu. Karşısında dik durmak bile zordu. “Korkma…” dedi ardından uzunca bir süre yüzümü inceledi. O da söylediği şeye pek inanmıyor gibiydi. “Her neyse gel benimle” “Gelemem” dedim sonunda, karşı konulması güç biriydi. Sarı harelerinde bir kıvılcım ateşlendi, amber rengine bürünen gözleri beni baştan aşağı süzdü. “Ölmek mi istiyorsun? ” “Seninle gelmektense ölürüm” “O nedenmiş?” “Hainsin sen “ Bir adım atıp, bütün heybetiyle üzerime yürüdüğünde refleks olarak geriledim. Histerik bi kıkırdama duyuldu. Gözlerine bakacak cesareti kendimde bulamadım. “Aklını kullan küçük hanım senin benden farkın yok. Eğer gelmezsen sen de ölü bir hain olacaksın.” Öfke yüreğimde bir alev gibi harlandı, gözlerimi yüzüne diktim. Alaycı tebessümüyle dudakları yana kıvrıldı. Sert çehresinde absürt duran bir sırıtıştı bu “Peki o halde, hain haindir.” Dedi ve arkasını dönüp bütün heybetiyle benden uzaklaştı.