`Gölgelere Konuşan` kısa hikayesinin, uzun hali.

Bu bir bitiş ya da intihar hikayesi değil. Bu bir başlangıç,doğum hikayesidir. Evrenin en sessiz çığlığıdır bu. Uçurumdan düşmeyi beklerken yükselmeye başlayan bir ruhun hikayesidir bu. Freya nın ölüm sandığı şeyin,aslında kendisiyle ilk kez yüz yüze gelmesidir. Peki sen? Sen ikinci şansın olsa ne yapardın? Az da olsa klişe ve düz hikayelerden sıkıldıysan benim dünyama göz atabilirsin. Kim bilir belki kendine ait bir şeyler de bulursun.

Cennet, cehennem ve onların unuttuğu yer: Araf. Işığın içinden doğan bir isyan, adalet adına verilen bir savaş ve yitik bir tanrının küllerinden yankılanan fısıltılar... Bu, bir kehanetin günlüğünden taşan ve kaderi sonsuza dek değiştirecek hikâyedir.

Hazan sonbahar mevsiminde doğan 10 yaşında kimsesiz kalan bir kız çocuğuydu. Sokakta büyüyen ve kafes düvüşçüsü olması için yetiştirilen bir kız çocuğu…

Kader, bu oyunda bana bir yer vermemişti. Bana öylece basit bir merasimle ölüm döşeğimi hazır etmişti. Benden alınan çok şey vardı ve ben onları tekrardan alabilmek için geri dönecektim. Reenkarnasyona inanır mısınız? Peki ya reenkarnasyon yaşayan birisinin tekrar doğduktan sonra her şeyi hatırlamasına ne derdiniz? Bakalım ben ne demişim...

İki dizi üzerine çökmüş kanlı ellerine bakıyordu adam! Saçlarından süzülen yağmur damlaları göz yaşlarına karışıyor, kaldırımdan süzülen suyla akıp gidiyordu. Ne sırılsıklam gömleği umrundaydı şimdi, nede etrafindaki meraklı gözler..! Çünkü içindeki canavar zincirlerinden kopmuş acının izdirabın zemberek sokaklarında koşuyordu, ne söz dinliyor ne uslanıyordu! Çok hayaller feda etti. Sayısız yenik şanslar verdi. Kaç kez intiharın kapısından geçti! Çocukulugundan kalan hıçkırıkları doluyordu kulaklarına... Kurban ettiği gençliğini anımsıyor ve bu canavarın ondan ne çok şey çaldığını hatırlıyordu... Şimdi giderek gözden kaybolan kadını izliyordu çaresizce... Bu son damlaydı artık! Bu son kurban! Bu son kaybediş diyordu içinden... Ama bu sefer kaybetmeyi göze alamıyordu! Yumruğunu sıktı şu an buradan bir kişi sağ çıkacaktı! Derince bir nefes, alıp beyninin tam merkezine yerleşmiş olan canavarın alnına tetiği dayadı. Kulaklarında bir patlama sesi ile yığıldı olduğu yere! Sonunda "öldün" diyordu fısıldayarak. "Öldün sen" gözleri koyu lacivert gök yüzüne çivilenirken, bir damla yaş süzüldü uzandığı kaldırıma... Dudağında yarım Bir tebessümle ve yılgın bir nefes vererek, kapattı gözlerini... (YENİDEN DOĞUŞUN HİKAYESİDİR)

Yıllar sonra ortaya çıkışlar, vazgeçişler ve ölümler... Öldüler, ama dirildiler. Vazgeçtiler ve bir daha geri dönmediler. Asırlar sonra, insanlar ikiye ayrıldı; Asiller ve Sungurlar. Asiller her zaman Sungurlara karşı daha güçlü oldu. Sungurlar ise Asillere karşı daha zekiydi. Büyük yenilmeler, yıkımlar oldu. Ama ilk defa bu denli bir felaket onları bekliyordu. Lilith; öldü, tekrar doğdu. Yaşamak onun en büyük günahı oldu. Ölüm, en büyük gücü... Aşk, bu savaştaki en büyük yenilgi ve güçsüzlüktü. Tutku, en büyük düşmandı. Güç, en büyük silahtı. Ve Lilith, aşka yenildi; ölüm ona değdi ve bir daha doğuş o günden sonra bir daha asla gerçekleşmedi. ⋆༺𓆩🌪️𓆪༻⋆ Bu kadarı fazlaydı. Hem de çok, çok fazlaydı. Can yakıcıydı. İhaneti açık, açık kabul ediyordu. "Bunu yapmadığını söyle," kalbim acıyla kasıldı. Hissiz gözlerle bakıyordu. Duygunun yasak olduğu dünyada, duygusuzlaşmış gibiydi. "Ama yaptım." Diye fısıldadı. Avazım çıktığı kadar bağırmak istedim. Ama o an yapabildiğim tek şey, geriye gitmek oldu. Gözlerinde tek bir duygu vardı, o da gururdu. Yaptığı şeyler gurur duyuyordu... Oysa yaptığı şey o kadar paramparça etmişti ki beni, bir daha onun yüzünü görmek isteyeceğimi sanmıyordum. Her zaman sırtımda taşıdığım küçük silahı çıkarıp ona doğrulttum. "Bu yaptığından pişmanlık duyman gerekirdi..." O da benim gibi silahını çıkardığında, geri dönüş yollarının kapandığını hissettim. "Sen, büyük bir aptalsın. Hiçbir şey anlamadın bile. Gözümün önünde acı çekişin zevk verdi." Hiç yıkılmayan ben, yıkılacak gibi oldum. Ama yıkılmadım. Hayır, yıkılamazdım, sadece sarsıldım. Ve bir kez daha kimseye güvenmemem, hiç kimseyi gözümde büyütmemem gerektiğini anladım. Silahlar ateşlendi. Birimiz vuruldu, birimiz yaşadı. Yaralar kapanmadı, kanadı. O yaralarla birlikte toprağa gömüldük.