Kötü bir hayat yaşadım, kalbim taşlaştı, canım yanamayacağı kadar yandı. Şimdi can yakma sırası bendeydi. *Acı içinde büyüyen bir seri katilden hiç kimse daha tehlikeli değildir.* Ve o Teoman Mezarkaya idi. Sadece can yakmak için hareket eden vicdandan yoksun bir adamdı, gizli bir diktatördü. Ve burası herkesin korktuğu, iğrenen gözleri ile bakıp korkuyla hareket ettiği yeraltı dünyasıydı. Burada acıma yoktu, seri katiller ise yalnız gezen delilerdi. Karga gakladı bize, doğruları fısıldadı. Karga gakladı bize, acıdığını haykırdı. Biz yedi kişi; bir evin içine yavaşça mezarlarımızı kazmaya başladık, beklemediğimiz kabuslar ise kapımızı çaldı. "Yolunu kaybedenlere veya hiç yolu olmayanlara"

Sisler arasından doğan bir gerçeklik, hiçbir kayıt düşülmemiş bir tarih... Burada geçmiş yalnızca fısıltılarla anlatılır ve gölgeler bile kendi sırlarını saklar. Güven, yalnızca bir kelime değil, bir sınavdır; hayatta kalmak ise keskin zekânın ve içgüdülerin dansıdır. Gözleri geçmişin karanlığıyla parlayan yabancı, bu dünyada hiçbir zaman var olmamıştı-ya da öyle olduğuna inanılıyordu. Ama şimdi, kaderin iplerini elinde tutuyor. Onun gelişinin yankıları, bu evrenin kırılma noktasını mı oluşturacak? Yoksa zaten yazılmış olan bir hikâyeyi mi yeniden yazacak? Gizlenmiş gerçekleri keşfetmeye cesaret edenler için burası kaçış değil, bir meydan okuma. Kimin dost, kimin düşman olduğunu anlamak ise belirsizlikten doğan bir sanat. Bu yabancı için artık tek bir seçenek var: Ya bu dünyanın kurallarına teslim olacak, ya da onu kendi hikâyesiyle yeniden şekillendirecek. Çünkü burada kim olduğunu bilmek yeterli değil-kim olacağına karar vermesi gerekiyor.