İki dünya vardı benim için. Biri, benim içimde kendine bir gram sevgi olmayan ama onun için her şeyi feda edebilecek bir şeydi. Adına ne dendiğini bilmiyordum. Bilmek de istemiyordum. Hayatım hep sevgisiz, buz gibi geçmişti. Kimsesiz olmaya o kadar alışmıştım ki, yalnız olmak zorunda kalarak yalnızlığı zorla öğrenmiştim. Ama şimdi biri çıkıp sanki hayatımı, inancımı, her şeyimi tepe taklak edebilecek birisi olmuştu. Benim kaderimde yalnızlık vardı. Ve o da kaderimde yoktu. Ama hayat beni öyle bir vurdu ki, sanırım kaderim de artık onların ellerindeydi. Cengiz KAYALI