Kafamı önüme çevirip koşmaya devam edecekken kolumdan tutulup bir kayanın arkasına çekilmem bir oldu. Gözlerim büyüdü ve bunu yapanın kim olduğunu anlamaya çalıştım fakat sırtını kayaya yaslamıştı ve benim arkamdaydı. Elleri dudaklarıma bastırılmış, ses çıkarmamı engelliyordu. “Nefes al, unutuyorsun” demesiyle soluğumu tuttuğumu fark ettim. Derin bir nefes çektim içime. “Sana zarar vermeyi düşünmüyorum, henüz. Elimi çekeceğim ama sesini çıkarmayacaksın, tabii o çöplüğe geri dönmek istemiyorsan”