Bazen en sessiz görünen yerler, çok şey anlatır. Okyanus gibi... Dalgaların sessizliği, aslında boğulmuş çığlıkların yankısıdır. Derinlerinde biriken gözyaşlarını kimse görmez, ama her fırtına, susturulmuş acıların isyanıdır. Sessizlik bazen huzur değil, sadece kimsenin duymadığı bir çığlığın adıdır. Ben hep sessiz çığlıklarımın içinde boğuldum, öldüm. Kimse fark etmedi çığlıklarımı. Çünkü sessizdi, ölüm sessizliği vardı çığlıklarımda. Kimse bilmese de okyanuslarında bir sonu vardı, çok acımasız bir son. Sonsuz gibi görünürdüler, ama her dalgaları bir vedadır. Armin, her zaman kaçmıştı. Veda bile etmemişti, korkaktı. Armin için vedalar ölümdü, kaçmak ise emare. Emareleri severdi, çünkü hayatı emarelerden oluşurdu. Sevmediği tek şey; inkisarlardı. İnkisarlar ile büyümüş, kimse onu duymamıştı. Çünkü konuşmasına izin vermemiştiler. Sustu, Armin. Hep sustu... "Annen abini çok seviyordu, bunları demesi normal, konuşma Armin. Evlat acısı normal bir şey değil, anla onu Armin. Annen haklı, anneni anlamıyorsun, söyledikleri doğru Armin. Bir gün herkes gidecek, öğren Armin. Herkes senden nefret ediyor, kabullen Armin. Bugüne kadar kimse seni anlamadı, anlamayacaklarda, git Armin." "Hep sustun, söyle, değdi mi Armin?" Kafamı iki yana salladım. Kendi hıçkırıklarımda boğuluyordum. "Değmedi..." *ੈ✩‧₊˚༺♞༻*ੈ✩‧₊˚ "Canım..." Dediğimde sanki biraz daha canı acıdı. Yüzümü avuçlarının arasına alıp alnını alnıma yasladı. Gücüm kalmamış gibiydi. "Git." Diye fısıldadığımda kafasını iki yana salladı. "Git, lütfen." Dişlerini sıkıyordu, biliyordum, zordu. Ama gitmeliydi. "Gitmeyeceğim. Burada yanında kalacağım, Marsel." Hiddetle kafamı iki yana sallayınca kendine çekip sıkıca sarıldı. Ama ben sarılmadan aksine onu ittim... ve uçurumun tam ucuna doğru yürüdüm. "Yapma lan, yapma bunu bana!" "Duha, ben ve sen..." Kafamı iki yana salladım. "Olamayız, bunu iyi biliyorsun. Ben öleceğim, sen yaşayacaksın. Hayatı sana zehir edemem." Gözleri bir kuyu gibi derindi. Ve ben o kuyuya baktıkça ölmek istiyordum. "Armin," Yine adımı sadece ölümün eşiğindeyken söylüyordu. Ne zaman kendimi öldürmeye kalksam, onun için Armin oluyordum. "Adımı ölümle kirletiyorsun yine, yapma..." Konuşmasına izin vermedim. Uçurumun kenarına yaklaştıkça o da bana yaklaşıyordu. "Bu sefer yapma, söz; adını ölümle kirletmeyeceğim." Burukça gülümsedim. Kendimi geriye doğru bıraktım. Son duyduğum şey, Duha`nın acı haykırışıydı. Biz böyleydik, sürekli birbirini yaralayan iki kişi... Bu sonu ben yazmıştım. Bizi ise o bitirmişti...

“Güvenin olmadığı bir dünyada, en büyük ihanetin nereden geleceğini asla bilemezsin.” Karmen, masumiyetini çoktan geride bırakmış, acımasız bir dünyanın tam ortasında büyümüştü. Hayatta kalmak, onun için artık yalnızca bir içgüdü değil, nefes almak kadar doğal bir zorunluluktu. Ancak hiçbir şey, beklenmedik bir şekilde üstlendiği liderlik rolüne onu hazırlamamıştı. Düşmanları, dostlarından daha çoktu. Sadakat ile ihanet arasındaki ince çizgide yürürken, verdiği her kararın bedelini hem kanla hem de kalbiyle ödemek zorundaydı. Gücün, yalnızlıkla birlikte geldiğini ise çok geçmeden öğrenecekti. Şimdi tek bir kuralı vardı: Kaybedecek hiçbir şeyi olmayan birinin önünde kimse duramaz.

Bazı hayatlar fırtınalarla başlar. Bazılarıysa fırtınaların içinde doğar. Kamer Gündoğdu, mafyanın gölgesinde büyüyen bir kadındı. Ancak onun yolu kanla değil, adaletle çizilmişti. Savcılık hayali için geçmişini ardında bırakmaya kararlıydı. Hiçbir tehdit, hiçbir gölge, onu yolundan çeviremezdi ta ki o gece, kâbusları gerçeğe dönüşene kadar. Uyandığında, hala rüyanın içindeydi. Yatağının kenarında oturmuş, nefes nefese kalmıştı. Ama odadaki karanlık yalnızca geceye ait değildi. O an anladı: Bazı rüyalar asla sona ermezdi. Ve bazı geçmişler, sadece unutulmayı bekliyordu. Kağan Moretti, yeraltının kurallarını değiştiren bir isimdi. Soğukkanlı, acımasız ve hesaplanamaz. Kamer`in adını duyduğunda, bunun sıradan bir tesadüf olmadığını biliyordu. Çünkü bir fırtına yaklaşırken, kimse saklanamaz. Ve Nemesis intikamını aldığında, enkazın altında kimse sağ kalmaz. ... Kitabin içinde yetişkin içerik kan vahşet gerilim yani her şey var olucak bu yüzden okumadan önce tekrar düşünüp öyle başlamanızı tavsiye ederim. Kitabı beğeneceğinizi düşünüyorum umarım öyle de olur.