NeuroGen’in yükselişiyle insanlar artık çalışmıyor, acı çekmiyor, aç kalmıyor. Fakat bir şeyi fark etmeleri zaman alıyor: Gerçekten de yaşamıyorlar. Her şey hazır, her şey mükemmel, her şey sessiz... ama bazı gençlerin içinde, tanımlayamadıkları bir boşluk büyüyor. Anlamın buharlaştığı, sanatın algoritmaya dönüştüğü, merakın “sistem hatası” sayıldığı bir dünyada, küçük detaylar bir kıvılcım yakıyor: Kurumuş bir kalem… Rüzgârda uçan bir poşet… Betonun arasından çıkan bir yabani ot… Onlara “bozuk” diyorlar. Belki de gerçekten uyanıyorlar. Bu, yapay cennetlerin ötesinde bir gerçeği arayanların hikâyesi. Bir distopyanın içinde umut kadar tehlikeli olan tek şeyi arayanların: Özgürlüğü...