Efsun’un zihni, duygusal dalgalanmaların kontrol edilemediği, sınırda bir alandı. Onun için ilişkiler ya mutlak bir kurtuluş ya da acımasız bir ihanet demekti. En basit bir hayal kırıklığı bile, Borderline Kişilik Bozukluğu`nun (BKB) tetiklediği o yıkıcı döngüyü başlatırdı: Önce aşırı idealleştirme, sonra aniden gelen keskin bir değersizleştirme. Çünkü Efsun’un en büyük korkusu, çocukluktan kalma o boşluk hissi ve terk edilmeydi. Hastaneden bir şartla taburcu edildi: Terapi. Artık bir uzman, Diyalektik Davranış Terapisi (DBT) ile onun kaotik duygusal sistemini yeniden yapılandırmaya çalışacaktı. Ancak Efsun, bu süreci bir iyileşme değil, terapistini ve hayatındaki herkesi güvenilirlik testinden geçireceği bir savaş alanı olarak görüyordu. Efsun, bir kriz anında yalnız bırakıldığında, ya da bir "kusur" gördüğünde, içindeki o küçük kızın sesiyle hareket ediyordu: "Herkes beni yüzüstü bırakacak. Ben herkesten önce onları terk etmeliyim." Efsun’un savaşı, BKB’nin dikte ettiği yıkıcı öfke ve dürtüselliğe karşıydı. Bu kitap, bir kadının duygusal tsunamisini kontrol etme, kendi kendini sabote etme döngüsünden kurtulma ve geçerli kılınmamış çocukluk çığlığını nihayet duyurma mücadelesidir. Efsun, o iki uç arasındaki Gri Alanı bulabilecek mi? Yoksa kendisini iyileştirme şansını da, kendi elleriyle yıkacak mı?