Bir Kadının Çizgisi serisinin ikinci kitabıdır. Küçük bir çocuk parkının yanından geçerken, duvarlardaki yıpranmış resimlere takıldı gözüm. Hepsi, ağaçlar, evler, güneş çiziyordu... ama hiçbirinde insan figürü yoktu. Sanki çocuklar, hayatlarındaki insanları resmetmekten korkmuş gibiydi. ​"Baksana, Emir," diye fısıldadım. "Hiçbirinde insan yok. Sadece çevre. Bu normal değil." ​Emir, başını salladı. "Psikolog raporlarına göre, travma yaşayan çocukların kendini soyutlaması normal. Ama bu kadar kolektif bir dışlama... Dediğin gibi, şüphe çekici."