Konusu: Eftelya Naz Öztürk… Güçlü durmaya çalışan ama geçmişin acılarıyla derin yaralar almış genç bir doktordur. İstanbul’daki düzenini ve anılarını geride bırakıp Diyarbakır’da yeni bir hayata başlamak üzere yola çıkar. Geçmişi unutmak, acılarını geride bırakmak isterken… Bir uçak yolculuğunda, yanına oturan o kaba ve umursamaz adam, tüm huzurunu yerle bir eder. Ama o adam, kaderin Eftelya’ya yazdığı yeni hikâyenin baş kahramanıdır: Hayatına yepyeni bir sayfa açmak isterken, kader ona geçmişin değil, geleceğin en zorlu sınavını sunar. O adam: Yüzbaşı Alparslan Karakurt Kuralcı, vakur, görevine bağlı,soğuk, sert ve ukala bir adamla yaşadığı tartışma, sıradan bir tesadüf gibi görünse de… Aslında bu karşılaşma, kalbinin ilk sınavı olacaktır. duygularını göstermeyen bir asker… Ama içinde fırtınalar kopan, sadece vatanına değil, sevdiği her şeye ömrünü adamaya hazır biri… Bir çatışmada yaralanarak Eftelya`nın çalıştığı hastaneye getirildiğinde, yolları ikinci kez kesişir. Ne var ki her karşılaşmaları, ya laf dalaşına ya da kalpleri susturamayan sessizliğe dönüşür. Aralarında sürekli bir çekişme, inatlaşma ve didişme vardır. Ama en derinlerinde aynı savaş yaşanmaktadır: Aşk ve inkar... Eftelya`nın yaralı kalbine umutla dokunan adam, Alparslan’ın zırh gibi ördüğü duvarları sarsacaktır. Ama Alparslan için bir kadını sevmek, vatan kadar kutsal, bir o kadar da tehlikelidir. Çünkü o, sadece sevmeyi bilmez… Sevdiğini de vatanı gibi sahiplenir. Eftelya ve Alparslan’ın hikâyesi, kalple yemin arasında bir savaşı anlatıyor. Peki bir asker, sadece vatanı için değil… Bir kadın için de canını feda eder mi?

Arkadaşıma çarpan araba gaza basıp kaçmıştı leylam bana bakıyordu benden yardım istiyordu ama yerime çakılı kalmıştım hareket edemiyordum etrafta ki insanlar koşuşturuyorlardı ve ambulansı aradılar ama o benden yardım istiyordu elini bana doğru kaldırdı ve 3 saniye sonra eli yere düştü aynı anda gözleri de kapandı azımda bir haykırış çıktı LEYLAAAA!! …

Edebiyat dersinin sonlarına doğru titreyen telefonum beni rahatsız etmeye başlamıştı. Nihayet öğretmenimiz bizi bıraktığında sınıftan çıkar çıkmaz telefona sarıldım hemen. 0535*******: Sesli bir mesajınız var. Sesi açmadan hızla sınıfa girip yakın arkadaşlarımın yanına doğru yaklaştım. Dördü birden oturmuş bir şeyler konuşuyorlardı. Telefonumu önlerine koyup yakınmaya başladım. "Ben ne yapacağım? Bu ne oğlum? Kafayı yersin heee!"

bu işte ustaydı tıpkı kalbimi çalmakta usta olduğu gibi