“Bazı hikayeler yarım kalır, ne güle güle giden olur ne hoşça kalan.”   “Aşk neydi? Sevdiğin için çölleri aşmak mıydı? Yoksa onunla birlikte ölmeyi göze almak mı? Belki de aşk, yalnızca efsanelerdeki gibi bir şey değildi, aşk bazen sevdiğinden vazgeçmekti, ne kadar zor olacağını bile bile ona veda etmekti. O Begüm’e veda bile etmeden, uzak diyarlara göç etmişti, ona karşı olan hüznü gün geçtikçe artıyor, kalbindeki tüm umutları soluyordu. O ölmüştü...verdiği sözler de onunla birlikte kara toprağa gömülmüştü. Dört yıl önce, bir motosiklet kazasında ağır yaralandı. Beyni ve vücuduna aldığı büyük hasarlar sonucu iki buçuk ay komada kaldı. Ve sonra...O kara haber tüm şehre yayıldı. Tarık ölmüştü. Juliet de artık tek başınaydı. Penceresini açtığında, onu izleyen Romeo’su yoktu artık. Peki şimdi ne yapacaktı? Aşkını kalbine mi gömecekti? Yoksa yeniden âşık olabilecek miydi?”   “Artık yeniden yabancıyız ama bu sefer anılarla birlikte...”