“Yeter artık, sus!” Depo, bu çığlıkla sarsılmıştı; ardından yankılanan kurşun sesi boş duvarlara çarparken, zaman sanki bir anlığına donmuştu. Azra, gözlerini sıkıca kapatmış, nefesini tutmuştu. İçindeki korku ve öfke birbirine karışıyor, kalbi göğsünden fırlayacakmış gibi atıyordu. Sessizliğin ardından gözlerini araladığında, depo zemini üzerinde hareketsiz yatan bir siluet gördü: Nazım Albay. Uzun boyu, sanki oraya dikilmiş bir heykel gibi, hiç kıpırdamadan yatıyordu. Depo derin bir sessizliğe gömülmüştü. Her nefes, her küçük hareket bile koca mekânda yankılanıyor, gerilimi daha da artırıyordu. Azra, gözlerini ondan ayıramadan bakarken, arkasından o tanıdık ses hafif bir tüy gibi kulaklarına çarptı: “Azra!” Nazım Albay’dan zorla ayırdığı bakışlarını, sesin sahibine, Hakan’a çevirdi. Elinde titreyen silah, istemsizce Nazım Albay’a doğru uzanıyordu; bir yandan hayatın ve ölümün sınırında duran o anın ağırlığı ellerini felç etmiş gibiydi. Azra’nın gözleri ise Hakan’a kilitlenmişti; korku, öfke ve belki de ihaneti aynı anda yansıtıyordu bakışlarında.