Sekiz yaşında ailesinin ölümünden sonra yetimhanede kalan Avelia Duncen, o yaşında hayata dair tüm umutlarını yitirmiştir. Çok sessiz, hiç gülmeyen, arkadaş edinmeyen bir kız olmuştur. Yetimhanede on yılını bu şekilde geçirdikten sonra artık reşit olduğu için ayrılma vakti gelmiştir. Kendine yetimhane müdürünün verdiği üç beş kuruşla eski bir ev tutmuştur. Onun için artık hiçbir şey önemli olmadığından sadece başını sokabileceği bir yer yeterlidir. Bu yüzden evin eskiligini pek umursamamıştır. Ancak bir gün odasındaki boy aynasında hissettiği gariplik tüm hayatını değiştirecektir.