Serinin 4. Kitabı olmasından dolayı önceki serilere de göz atmanızı şiddetle öneririm.

Arzu bir seçimdir. Ceza da öyle. Kenan kimdi? Geçmişi karanlık, yüzü sakin... Ölümün eşiğinden geri dönmüş bir adam. Kendini düzeltmek için girdiği restoranda her gün onu izliyordu: Özge. Evli bir kadın, ama sadakate alerjisi varmış gibi... Her hafta başka bir adamla geliyor, gülüyor, fısıldıyor, sonra gidiyordu. Kenan sadece izlemekle yetinecek miydi? Yaşamı zevk üzerine kurulu bir kadına, yaşamın gerçek anlamını göstermek mümkün müydü? Özge başta bunun bir oyun olduğunu sandı. Kamp. Yolculuk. Belki kaçamak bir kaç saat. Ama tır dorsesinin kapısı kapandığında, artık sorular değişti: Ona ne zaman ne olmuştu da “zevk” ile “hayat” arasında seçim yapması gerekiyordu? Peki ya sana sorulsa... Karanlığın içindeki ses sana dönüp şöyle dese: “Hayatta kalmak mı istiyorsun? O zaman hak et.” Tutkuların gölgesinde başlayan bir izleme, ardından bir saplantı, sonra bir mahkeme... ve nihayetinde içimizde saklı kalan en gerçek kimliklerle yüzleşme romanı. Sahi... sen hangisisin? İzleyen mi, hükmeden mi, yoksa kaçan mı?

“Bazı yolculuklar gitmek için değil, kaybolmak içindir.” İki kadın. Bir yol. Ve özgürlük sandıkları bir tuzak. Hazel ve Seda, sıradanlıktan kaçarken sıra dışı bir bilinmezliğe sürüklendiklerini fark edemediler. Her durakta bir anı, her adımda bir soru, her gecede bir gölge... Ve sonunda, bir adam: Kenan. Ama Kenan sadece biri değil, birden fazlasıydı. Geçmişin karanlık dehlizlerinden bugüne taşınmış bir gölge gibi… Yargılayan, cezalandıran ve en çok da seven biri gibi. Arzu Ormanı, sadece bir kaçış öyküsü değil; İnsan doğasının kırılganlığına, arzuların şekilsiz karanlığına ve “özgürlük” sandığımız seçimlerin ardındaki görünmez zincirlere dair sert bir yüzleşme. Kimin hikâyesindesin? Kendi yazgının mı, başkasının kurduğu oyunun mu? Cevabı öğrenmek için ormana girmen gerek. Ama unutma… Her seçim, yeni bir kapı açar. Ve bazı kapılar... sadece içeriden kilitlenir.