"Geçmişin sesi susmazken, kalbinin fısıltısına nasıl güvenebilirsin?" Duygu’nun hikâyesi; kalabalıklar içinde yalnız kalmanın, eski yaralarla yeni hayalleri yeşertmenin, bir yabancının bakışında sığınacak bir liman bulmanın hikâyesi. Okul koridorlarında yankılanan dedikodular, suskun geçen çocukluk yılları, kayıp bir annenin boşluğu ve sessizce çalan bir keman sesi… "Tüm mutlu hayatların sergilendiği bir sahnede ben hep perde arkasında oturdum. Sahnede değildim ama izlemekten de alıkoyamıyordum kendimi. Ama insanlar beni sahnede görmeyince mutluluğu yazanın ben olduğumu varsaydılar. Sahnede sergilenen oyunlarının yönetmeni olmuştum onların gözlerinde. Ben de bana verilen role göre yaşamak zorunda kaldım."