Hayatımda değer verdiğim ve zaafım olan sadece üç şeyim vardı. Mesleğim, vatanım ve ailem... Ama artık bir kişi daha eklenmişti "o" evet, sadece "o". Değişmişti, artık Asya Öncü`nün zaafları değişmişti. Sahiden artık Asya Öncü`de değişmişti...

Ben gece.. Onurla Zeynep`in kızı onlar mahşerlerinden doğan bir geçeyim ben.Yıldızlara bir yandan yakınken bir yandan da çok uzaktım ama şimdi birileri o gece`yi gündüze çevirmeyi düşünüyorlardı ama emin olun bunu asla başaramayancaklar.Neden mi az önce de dediğim gibi ben Onurla Zeynep`in mahşerinden doğdum. KARANTİNA ALTINCI PERDE`YE HOŞGELDİNİZ...

Nefretten aşka dönüşen bir aşk hikayesi

Altay ve Umay’ın askerlik hayatı

İnsan ihanetin nerden geldiğini bilemez Üsteğmen Altay. Bir bakarsın senden uzakta bir bakarsın bir nefes uzağında...

Bir elimde sopa tutarken diğer elimle eniştem denen şahsın ceketinden tutmuştum."Sen baya baya ablamı seviyon ha?" Adama nasıl baktıysam bir uzaylıla anlaşmaya çalışır gibi bakıp "Bak cidden seviyorum." dedi. Sopa ile kafasına vurup "Di yürü git ordan! Seviyon niye bir ay sonrasına düğün tarihi alıyon aptal herif! He bide ben sakatım yapamam diye tutturursunuz şimdi!" Dedim sinirle. İnsan severdi. Ama bir ay sonrasına düğün tarihi alıp tüm yükü kardeşlerine yıkmazdı! ••• Eva yurt dışından dönen ablasının kaza geçirdiğini öğrenir ama ablası yalnız değildir. Yanında sevgilisi ile beraberdir. Eva sevgili durumunu atlatamamışken ablasının bir ay sonrasına düğün tarihi aldığını öğrenip çıldırır. Ablası ve eniştesi hastanede yattığı için tüm yük o ve eniştesinin kardeşine kalmıştır. Bundan hiç hoşnut değildir ve bunlarla uğraşmak istemez ama kendisi rüzgara kapılan yaprak gibi olayların içine sürüklenmişti...

Geçmişte hayatının bir parçası olan biri tekrar hayatına girerse ne olur? Aşk herşeyi affeder mi? Mesafeler sevmeye engel midir? Altay Kaleli ve Zelal Ertunga`nın aşk hikayesini okumaya hazır mısınız? İşte bazen kalbe engel olamazsın...

yarım kalan ne varsa tamamlanmak üzere bir şekilde bir araya gelmek zorundadırlar

Askeriyede yaşanan zorlu ve engeli çok fazla olan bir aşk

Mehir Umay Kale, Dünya`nın en ünlü ailesi olan Kale ailesinin tek çocuğudur. Bir çatışma sonucu yaralanan Mehir Umay yaralanmıştır. Abilerinin isteği üzerine ailesi ikna olmuş ve yeni bir koruma gelmiştir ama gelen koruma da bir gariplik vardır.

"Aşk mı? Aşk mı diyorsun sen buna!" Uzak bir diyarda, nehirlerin şarkı söylediği, ağaçların fısıltıyla sohbet ettiği, `Duygular Vadisi` adında bir yer varmış. Bu vadide yaşayan her canlının kendine has bir sesi, bir melodisi varmış. Sevinçler kuş cıvıltısıyla, hüzünler hışırdayan yapraklarla, aşklar ise tatlı bir akarsu mırıltısıyla ifade edilirmiş. Ancak Vadinin en sessiz köşesinde, rengarenk çiçeklerin arasında, adının tüm zarafetini taşıyan, gözleri mor mine çiçekleri kadar derin, saçları ise en nadide ipeklerden dokunmuş gibi görünen Eflatun adında bir kız yaşarmış. Eflatun, diğerlerinden farklıymış. Onun kendine ait bir sesi yokmuş. Konuşamaz, şarkı söyleyemezmiş. Tüm duygularını, parmak uçlarından yayılan, zarif, ebegümeci rengi ışıklarla ifade edermiş. Sevinçliyken ışıkları dans eder, üzgünken soluklaşır, meraklandığında ise pırıl pırıl titrermiş. Vadideki herkes Eflatun`u çok sever, onun sessiz ama renkli dünyasına hayran kalırmış. Bir gün, Duygular Vadisi`ne, uzak diyarlardan, müziğin kalbi olan **"Armoni Şehri"**nden genç bir gezgin gelmiş. Adı Karan`mış. Karan, dünyanın en güzel melodilerini arayan, kemanının teliyle en derin duyguları bile dile getirebilen yetenekli bir müzisyenmiş. Ancak Karan`ın kalbinde büyük bir eksiklik varmış: duyduğu her melodide bir şeyler eksik gelirmiş, o "tamamlanmış melodiyi" bir türlü bulamamış. Karan, Duygular Vadisi`nin sessiz güzelliğine hayran kalmış. Kemanını eline almış ve içinden gelen, hüzünlü ama umut dolu bir melodi çalmaya başlamış. Bu melodi, Eflatun`un yaşadığı çiçekli tepeye kadar ulaşmış. Eflatun, duyduğu bu büyüleyici sese doğru çekildiğini hissetmiş. Daha önce hiç bu kadar dokunaklı bir melodi duymamıştı. Karan, çalmaya devam ederken, karşısında eflatun rengi ışıklarla parlayan bir kız görmüş. Eflatun`un gözlerinde gördüğü derinlik ve parmak uçlarından yayılan o zarif ışıklar, Karan`ın kemanının tellerinde daha önce hiç çalmadığı notaları uyandırmış. Karan çalmayı bırakmış. Eflatun, ona doğru nazikçe yaklaşmış ve parmak uçlarından yayılan eflatun ışıklarla, Karan`ın melodisinin ne kadar güzel olduğunu anlatmaya çalışmış. Karan, Eflatun`un sessiz dilini anlamış. Her bir ışık titreşiminde bir duygu, her bir renk değişiminde bir düşünce olduğunu fark etmiş. Ve o an anlamış ki, aradığı tamamlanmış melodi, Eflatun`un sessizliği ve onun o eflatun ışıklarında saklıymış. O günden sonra, Karan her gün Eflatun`un yanına gelmiş. Karan kemanını çalarken, Eflatun da ışıklarıyla ona eşlik etmiş. Karan`ın melodileri, Eflatun`un eflatun ışıklarıyla dans etmiş. Melodiler hüzünlendiğinde ışıklar soluklaşır, neşelendiğinde pırıl pırıl parlarmış. Bazen, Karan öyle notalar çalarmış ki, Eflatun`un ışıkları Vadinin en nadide çiçeğinin rengini alır, hatta gökyüzündeki bulutları bile eflatun rengine boyarmış. Vadideki diğer canlılar bu eşsiz uyumu hayranlıkla izlemişler. Anlamışlar ki, aşkın dili sadece kelimelerden ibaret değilmiş. Karan, Eflatun`un sessizliğinde kendi eksik melodisini bulmuş, Eflatun ise Karan`ın müziğiyle kalbindeki tüm duyguları dile getirebilmiş. Ancak Karan, Armoni Şehri`nden gelen, şöhret düşkünü bir başkasına aşık olmuş. Bu kişi, Karan`a daha büyük sahneler, daha büyük dinleyiciler ve alkış vaat etmiş. Karan`ın zihnini bulandıran bu yeni cazibe, Eflatun`un sessiz ve gösterişsiz sevgisinin üzerine bir gölge düşürmüş. Karan, artık sadece kendi melodisinin peşinden koşmaya başlamış, Eflatun`un eflatun ışıklarının eşsiz uyumunu göz ardı etmiş. Karan`ın melodileri, eski gücünü ve ruhunu kaybetmeye başlamış. Çaldığı her nota, ruhsuz ve soğuk geliyormuş. Eflatun`un ise ışıkları giderek solmuş, artık eskisi gibi canlı parlayamıyormuş. Karan`ın müziği olmadan Eflatun`un duyguları dile gelmiyormuş. Eflatun, Karan`ın onu terk ettiğini, kalbinin ona artık cevap vermediğini görmüş. Duygular Vadisi`nin kalbinde, bir zamanlar Karan`ın melodisi ve Eflatun`un ışıklarıyla açan o büyülü eflatun çiçek ise, Karan`ın ilgisizliği ve Eflatun`un kederiyle birlikte, günden güne solmuş, yaprakları buruşmuş ve sonunda tamamen kurumuş. Karan, şöhretin peşinden koşarken, bir zamanlar kalbine dokunan o eşsiz melodiyi kaybetmişti. Eflatun`un parmak uçlarından artık ışıklar yayılmaz olmuş. Sessizliği, tarifsiz bir hüzünle dolmuştu. Duygular Vadisi`nin en güzel renklerinden biri, ebediyen kaybolmuştu. Karan, şöhreti yakalamış olsa da, kalbindeki boşluk büyüyordu. Çünkü bilmeden, Duygular Vadisi`nin en değerli hazinesini, tamamlanmış melodisini ve sessiz aşkın eşsiz ışığını kendi elleriyle yok etmişti. Ve o günden sonra, Duygular Vadisi`nde açan çiçekler bile bir daha asla o eflatun rengi kadar parlak olmamış. Herkes, Eflatun`un sessiz çığlığını ve Karan`ın kendi elleriyle kırdığı biricik melodiyi hatırlatırmış. Aşkın, bazen nasıl kolayca solabileceğini ve bir kez kaybedildiğinde, geri gelmeyecek bir melodi gibi nasıl sessizliğe bürünebileceğini fısıldarmış... Yıllarca dinlemiş bu masalı Eflin. Yıllarca altında kalmış bu masalın. Karan`ı bulmak istemiş, bu yollarda sürüklenmiş. Ölüm korkusu onu durduramamış... Ta ki karşısında o çıkana dek...

Sultanı okurken iyi okuyun çünkü sultanı okumak demek beni okumak demektir

Sultanı iyi tanıyın çünkü onu taniyn beni tanır