Efsun Ateş, sevdiği adamın ihanetini ardında bırakmak ve geçmişin yaralarını sarmak için doğup büyüdüğü şehri terk etti. Bilmediği sokaklarında yeni bir başlangıç aradığı Ankara, onun için hem kaçış hem de kaderin kapısıydı. Hayatını yeniden kurma kararlılığıyla çıktığı bu yolda, hastane duvarları arasında dostunun ona bıraktığı son vasiyet, rotasını belirledi. Efsun, gözyaşlarını içene akıtarak askeri okula başvurdu. Geçen dört yıl boyunca disiplin, azim ve kararlılıkla ördüğü hayatında hem keskin nişancı unvanını kazandı hem de Teğmen rütbesine ulaştı. Mezuniyetinin ardından ilk görev yeri olarak Hakkâri’ye, özel bir birlik olan Sungur Timi’ne atandı. Kalbinde ülkesine hizmet etmenin gururuyla, umutlarını sırtlayarak dağlara uzanan yollara düştü. Ancak Efsun’un büyük hayallerle adım attığı bu topraklar, ona umduğu huzuru değil; acının, mücadelenin ve zorlu kararların hüküm sürdüğü bambaşka bir gerçekliği sundu. Bu görev, yalnızca vatan sevgisini değil; insanın kendini yeniden keşfedişini, sadakati ve inancı sınayan bir yolculuğa dönüştü.