U.S 69. BÖLÜM İSTEME GÜNÜ

MERHABA BEBEKLERİM NASILSINIZ?🫀

BU BÖLÜMÜMÜZÜN HEDEFİ 250 OKUNMA 100 OY VE 230 YORUMDUR💜

RİCA EDİYORUM ÇARŞAMBAYA KADAR SINIRI DOLDURALIM. HEM BEN HEM DE SİZ SIKINTI ÇEKMEYİN🥺

SİZİ SEVİYORUM UMARIM SİZDE SEVİYORSUNUZDUR. SEZON FİNALİMİZ YAKLAŞTI🥺

BİRAZ HÜZÜNLÜYÜM🥺

Bu hayatta değersizleştirildim. Ötekileştirildim. Önemsenmedim. Herkes babamın mal varlığı için benimle samimiyetsiz ilişkiler kurardı. Hiçbirine güvenmezdim. Hayatım 12 yaşımdan sonra karardı aslında, 12 yaşımdan sonra ben artık çocuk olamadım. Yetişkin gibiydim, çünkü öyle olmaya zorlanmıştım. Ağabeyim beni korumak için çoğu zaman babamın öfkesini kendisine çekerdi. Babamı nereden yaralayacağını biliyordu. Bense korkak küçük bir kızdım İşte, hiçbir zaman değer görmemiş bir çocuktan ibarettim. Dünyada çocuğa çocuk gibi davranmayı ne zaman bırakmıştı insanoğlu, ne zaman çocuklar yetişkin olmuştu. Yoksa ben hiç çocuk olamamış mıydım?

Saçlarımı çekip çenemi sıkan babama öfkeyle baktım. Sirel içimde kükrerken onu baskılayan bir Lia vardı. Çünkü o hep en çok korkan olurdu.

“Bir daha evlenmeye cüret edersen, seni hayatın boyunca bir yere kapatırım. O abin olacak kılıksız ömrünü yoluna harcasada bulamaz seni” Dişlerini sıkıyordu. Parmağım hissettiğim acıdan dolayı artık uyuşmuştu. Gözüm kararmaya başladı. Sirel ve Lia içimde bir karmaşa yaratıyordu. Cevap vermek istedim. Ama sadece nefes alabilmiştim.

Sonra bir anlığına bir şey oldu. Kayan lastik seslerini işittim. Ardından saliselik bir kapı açma kapama ve sonra üzerimdeki bedenin çekildiğini hissettim. Gözlerim olanları ilk başta seçemedi.

YAZARIN KALEMİNDEN

Tuna Yüzbaşı arabayı son hızda durdurduğunda karşısında gördüğü kalabalık eşliğinde yerde oturan ve üzerinde baskısını hissettiği adamla birlikte Sare vardı. Bu görüntü tüm hücrelerini dondururken tüm vücudu öfkeyle kasıldı. Kapıyı sertçe açıp kapadıktan sonra hızla adama yaklaştı. Ardından boğazına ellerini koyup geriye doğru çekerken kuvvetli bir yumruğu burnuna geçirdi. Adam sendeleyerek geriye doğru yalpaladı. Tuna Yüzbaşı bir kez daha vurdu. Adam yere düştüğünde Tuna Yüzbaşı ardı ardına attığı yumrukları yüzüne geçiriyordu.

“Ona nasıl dokunursun!” Gözü dönmüş gibiydi.

“Sen benim dokunmaya kıyamadığım saçlarına elini nasıl sürersin!” Haktan şuurunu kaybedecek gibiydi.

“Ulan senin babalığına cümle alem tükürsün, bu nasıl haydutluk lan!” Haktan kendisini korumak için kollarını yüzüne doğrulttu.

“Ona nasıl zarar verebildin? Ulan o kız kendi içinde neler yaşıyor şerefine tükürdüğümün yoksunu!” Tuna Yüzbaşı için artık karşısındaki insanın Sare’nin babası olup olmaması umrunda değildi. Sadece onun sevdiğine dokunulmuş olması yeterliydi. Bir araba sesi de duyulduğunda bu sefer koşan Aren’di. Aren, Haktan Saruhan’ı Tuna Yüzbaşı’nın elinden alarak arabaya doğru fırlattı.

“Sare’ye dokunursan seninle farklı oluruz dedim!” Bir yumruk savurdu.

“Onun canını yakarsan seni mahfederim dedim!” Tekme atmıştı.

“Bundan sonra aldığın her nefesi son nefesin say, ona dokunmayacaktın. Ben onu korumak için kendimi sana feda ettim. Ama sen yine aynısını yapmaya çalışıyorsun. Bu sefer olmaz Haktan Saruhan, çünkü ben artık kardeşini babasından korumaya çalışan küçük bir çocuk değilim!” Defalarca yumruğu ve tekmeyi Haktan Saruhan’a geçirdiğinde, en sonunda onu Erdem sakinleştirmek için uzaklaştırmak zorunda kalmıştı.

TUNA KIZILHAN

Öfkeden gözüm kararmıştı. Hala elim ayağım titriyordu. Aren elimden aldığında başımı Sareme çevirdim. Başını dizlerinin üstüne koymuş titriyordu. Onu o halde görmek beni mahfetti. Aynı zamanda bizi izleyen köylüleri görmekte beni daha da öfkelendi.

“İnsanlığınız yok bari kalabalığınızda olmasın dağılın!” Köylüler sesimle birlikte dağıldığınsa yerde titreyen Saremin yanına gittim.

“Güzelim” Sesimin onu ürkütmesine izin vermek istemiyordum.

“Sarem” Dağılmış saçlarını okşamak istedim. Canını yakarım korkusuyla parmaklarımı değdiremeden kendime doğru çektim.

“Gülüm” Titrerken kollarıma almamak için kendimle savaştım. Ne tepki vereceğini ya da hangi kişiliğinin çıkacağını bilmiyordum.

“Bak bana hadi, buradayım, benim Tuna” Yerinde sallanırken bir anlığına durdu. Başını hafifçe kaldırdığında yüzünü gördüm. Kızarmış yanakları, burnundan ve dudağın gelen kan, öfkem yeniden harlanırken onun yanında kendimi kontrol etmek için savaştım.

“Benim hayatım bu” Gözlerimin içine bakarak kurduğu cümleye şaşırmıştım. Karşımda başka bir kişiliği değil sadece Sare vardı.

“Yinede benimle evlenmek istiyor musun?” Gözlerinden akan tuzlu gözyaşının kanayan yerlerini yakıp yakmadığını düşündüm. Parmağımın tersiyle gözyaşını sildim.

“Eğer reankarnasyonun içinde bulunsaydım, ve her seferinde aynı hayatı yaşıyor olsaydım, yaşadığım hayatın içinde her seferinde sana denk geleceksem bu dünyaya her gelişimde yine seninle evlenirdim.”

Gözleri bana bakarken boş bakıyordu. Sadece hafifçe tebüssüm etti. Elimi sırtına değdirmeden ona yöneldim. Çünkü birazdan bayılacaktı. Her bayıldığında ezberlediğim yüz ifadesini görüyordum. Ve dediğim gibi oldu. Güzelimin gözleri yavaş yavaş kapandı. Ardından yana doğru yavaşça düştüğünde kollarımdaydı, onu incitmemeye çalışarak kucağıma aldım. Dağılmış saçları aşağıya sarkıyordu. Eve doğru adımladım.

👩🏻‍🏫

“Kafayı yemek üzereyim, bana nasıl hemen haber vermezsin Aren?” İmre panik içerisindeydi. Eve geldiğinde karşılaştığı manzara onu bozguna uğratmıştı. Sare’yi tedavi edip, kısa bir duş aldırdı. Bu süre zarfında Sare hiç konuşmadan İmre’nin bedenini yıkamasına izin verdi. Öylece gözleri boşluğa bakıyordu. Duştan sonra yatağıma yatmıştı. Şuanda uyuyordu.

“Bende öğrenir öğrenmez geldim işte” Salonda konuşuyorlardı. Tuna Yüzbaşı hiç konuşmuyordu. İçi içini kemirse bile öylece tepkisiz bir ifadeyle onları dinliyordu.

“Tuna” Kendisine seslenen Aren yavaşça başını kaldırdı. Şimdiye de halı desenini ezberlemişti.

“Eğer gerçekten niyetin ciddiyse, Cesur abi ve benden iste Sare’yi” Tuna Yüzbaşı, Aren duvara konuşuyormuşçasına cevap vermedi.

“Çünkü rahat bırakmayacak, en azından ciddiyete binsin, ayrıca sana bundan önce söylemem gereken bir şey var. Bunu Sare’nin söylemesi gerekiyordu aslında ama ben söylemek zorundayım. Sare” Tuna Yüzbaşı, Aren’in sözünü keserek konuştu.

“Çoklu kişilik bozukluğu” Sesi kısık çıkmıştı.

“Sen biliyor muydun? Buna rağmen mi Sare ile” Aren şaşkınlıktan konuşamadı.

“Her şeye rağmen Aren, babamla konuşacağım. Sen sadece gününü ve yerini söyle, ben gerekeni yapacağım.” Aren başını salladı.

Tuna Yüzbaşı hava almak için dışarıya çıktığında askerlerin yerlerine geldiğini görmüştü. Hızla Gökalp Üsteğmene doğru yürüdü.

“Neredesin sen!”

“Nöbet yerini niye terkediyorsun asker!” Sesi öyle gür çıkmıştıki bu ses Gökalp Üsteğmeni ürkütmüştü. Yakasından tutarak kendisine çekti.

“Köyün diğer tarafına asker yerleştiriyordum. O yüzden askerleri yanımda topladım.” Tuna Yüzbaşı öfkeli bakışlarını Gökalp Üsteğmende topladı.

“Sen nasıl olurda burada bir asker bırakmazsın, nöbet yeri böyle mi değişilir. Sana bunu öğretmediler mi asker!” Gökalp Üsteğmen, Tuna Yüzbaşı’nın karşısında başını eğdi. Hiçbir cevap veremedi.

“Bu yaptığın hatanın bir bedeli olacak. Yarın karargahta seni bekliyor olacağım.” Ardından yakasını bırakarak geriye doğru itti. Gökalp Üsteğmen anlık olarak yaptığı hata neredeyse kötü sonuçlada mahal verecekti.

👩🏻‍🏫

“Sare” Yatak başlığına sırtını yaslamış öylece karşısındaki duvara gözlerini dikmişti. Tuna Yüzbaşı, Aren ve İmre’nin seslenmelerine hiçbir tepki vermiyordu.

“Meleğim” Aren yeniden seslendi.

“Meleğim bir cevap ver ne olur.” Aren yeniden konuşmaya çalıştı.

“Güzelim” Tuna Yüzbaşı’nın seslenmesiyle başını ona doğru çevirdi. Tuna Yüzbaşı, yanlarında Aren olduğu için rahat davranamıyordu.

“İyi olmadığını, ya da iyi hissetmediğini biliyorum. O yüzden sana iyi misin diye sormayacağım. Ama iyi olacaksın.” Tuna Yüzbaşı ve Sare göz göze geldiler. Sare uyandığından beri kurduğu tek temastı.

“Şimdi bana nasıl hissettiğini söyler misin?” Sare, Tuna Yüzbaşı’ya boş gözlerle bakıyordu.

“Bunun bir önemi var mı?” Kısık bir sesle konuştu.

“Benim için var.” Sare hafifçe tebessüm etti.

“Yüzüğüm ezildi.” Hüzünle baktı.

“Yeniden alırım.” Tuna Yüzbaşı anında cevapladı.

“Hayır ben onu istiyorum.” Tuna Yüzbaşı konuşacakken Aren konuştu.

“Ben İstanbul’a giderken götürür gösteririm. Ne yapılması gerekiyorsa yaparlar meleğim.” Sare başını salladı. Ardından yeniden cevap vermeyerek yatağa uzanıp gözlerini kapadı.

1 HAFTA SONRA

“Kalbimin sultanı, bana artık bir şey söyle” Tuna Yüzbaşı bir haftadır hiçbir şekilde evden çıkmayan ve telefonlara bakmayan Sare’ye yeniden mesaj atıyordu.

“7348. Mesajım, sayısını bile ezbere biliyorum. Yalnız kalmak istiyorsun diye seni görmeye gelemiyorum. Ayaklarım hep sana geliyor. Zor duruyorum.” Tuna Yüzbaşı hala bir cevap alamıyordu.

“Babama söyledim. Sende istersen seni istemeye geleceğiz. Ama dersen ki şuan hazır hissetmiyorum erteleriz.” Hala bir cevap alamadı.

“Güzelim ne olur en azından iyi olduğunu söyle” Eliyle başını ovaladı. Mutfakta oturuyordu.

“Pekala hayatımı özel kılan kadınım, sen ne zaman yazmak istersen seni beklerim.” Son mesajı atıp ellerini alnına dayadı. Başı düşünmekten çatlayacaktı.

Telefonuna tiz bir mesaj sesi geldiğinde heyecanla eline aldı.

“Abim, Cesur babaya söylemiş, İstanbul’da onların evinde olacak.” Tuna Yüzbaşı 1 haftadır aldığı tek mesaja ister istemez gözleri doldu.

“Seni görmeye gelebilir miyim aşırı özledim?” Heyecanla beklerken ayaklarını gerginlikten sallıyordu.

“Gel Turna kuş” Okuduğu mesajla hızla evden çıktı. Evden çıkması saliselerini bile bulmamıştı.

Bir süre sonra evinin önüne geldiğinde kapının önünde gerginlikle bekledi.

“Dışarıya çıkması için mesaj mı atsam kapıyı mı tıklasam?” Kendi kendinr konuşurken ellerini saçlarından geçirdi. Evden çıkarken nasıl göründüğüne bakmayı unutmuştu. Telefonunun ekranını açarak saçlarını düzeltti.

“Bir karar ver Tuna” Gerginlikle yeniden konuştu. O sırada kapı açıldığında Tuna Yüzbaşı öylece kalakalmıştı.

“Niye kendi kendine konuşuyorsun?” Saresi karşısında yine o eski güzelliğiyle duruyordu. Dudağına sürdüğü koyumsu kırmızı ruju, gözlerinin üstüne çektiği hafif toprak ton farı, rimelinin kaldırdığı güzel kirpikleri, yanaklarında al al duran toprak ton allığı, ve gülümsemesiyle Tuna Yüzbaşı’ya bakıyordu.

“Bilmiyorum.” Büyülenmiş gibi Sare’yi süzdü. Midi boy kırmızı elbisesine baktı.

“Sare” Sesi kısıktı.

“Güzelliğin insanı şair eder.” Sare duyduğu iltitafı beklemediğinden utançla gülümsedi.

“Bana hiçbir şey sorma sadece anı yaşayalım olur mu?” Tuna Yüzbaşı başını hızla sallayarak yol verdi.

“Elimden tutmayacak mısın?” Sare gülerek sordu.

“Hee, doğru, ne yapacağımı şaşırdım.” Sare, Tuna Yüzbaşı’nın şaşkınlığına gülümseyerek hızla koluna girdi.

“Bugün lahmacun yiyelim beyfendi.” Tuna Yüzbaşı şaşkınlıkla konuştu.

“Bu hazırlığına lahmacun pek olmadı gibi” Sare gülerek konuştu.

“Niye şık giyinip lahmacun yemeğe giden tek çift biz miyiz?” Tuna Yüzbaşı giydiği siyah eşofman takımına baktı.

“O zaman eve uğramamız lazım, benim kombin sana uymadı.” Sare gülerek konuştu.

“Tamamdır Yüzbaşı bey” Kolunu çekiştirerek arabaya yöneldi. Tuna Yüzbaşı başını arkaya çevirdiğinde İmre’nin kapının eşiğinde onları izlediğini gördü.

“O günün konusunu açmayın Tuna, Sare o ruh halinden çıkabilmek için yaşadığı durumu görmezden geliyor.” Telefonundaki mesajı okuduktan sonra başını yeniden çevirerek başını salladı.

Avm’ye geldiklerinde, Sare, Tuna Yüzbaşı’nın koluna yeniden koala gibi sarılmıştı. Ta ki oyuncak arabasını görene denk, arabaya yaklaşıp Tuna Yüzbaşı’ya baktı.

“Ben burdan tam ayıcık almaya yakınken hep düşüyor.” Arabaya yaklaşlarak içindeki peluş oyuncaklara baktı.

“Ben deneyeyim.” Tuna Yüzbaşı cebinden çıkardığı parayı arabının para girişine attı. Ardından mekanizmayı tutarak alacağı peluş ayıcığına yöneldi.

Bir kaç seferdir alacağı oyuncak tam girişe geldiğinde kıskaçlardan düşüyordu. Tuna Yüzbaşı, Sare’nin kendisini ilgiyle ve heyecanla izlemesinin üzerine peluş ayıcığı almayı kafasına koymuştu. Yeniden denediğinde bu sefer daha yakındı. Ardından anlık bir hızla girişe yaklaştı. Kıskaçlar bu sefer açıldığında ayıcık girişten aşağıya düşmüştü. Alt taraftaki sürgüyü iterek peluş ayıyı zafer kazanmış gibi ellerinde tuttu. Daha sonra Sare’ye uzattı. Sare heyecanla peluş ayıyı alıp Tuna Yüzbaşı’ya sarıldı.

“Bir dahakine gidelim doğrudan mağazadan alalım.” Sare gülerek konuştu.

“Çok inatçısın Tuna” Tuna Yüzbaşı gülerek konuştu.

“Eee tabi bizde istediğimizi almadan duramıyoruz.” Sare gülerek kolun girdi.

“Bakalım Cesur babadan nasıl isteyeceksin” Tuna Yüzbaşı güldü.

“Onu da babam düşünsün, ha vermedi mi zaten kaçırırız. Biz ekibe aksiyon lazım” Sare gülerek Tuna Yüzbaşı’dan uzaklaştı.

“Nasıl kaçıracaksın?” Tuna Yüzbaşı yeniden konuştu.

“Omzuma atıp giderim.” Sare gülerek Tuna Yüzbaşı’dan uzaklaştı. Öne doğru koşmaya başladığında Tuna Yüzbaşı şaşkınlıkla baktı.

“O zaman bana nasıl kaçırabildiğini göster.” Tuna Yüzbaşı, Koşarak Sare’nin peşinden gitti. Sare elbisesinden dolayı hızlı koşamıyordu. Tuna Yüzbaşı Sare’yi yakaladığında karnına kollarını dolayarak sırtını göğsüne bastırdı. Sare kurtulmaya çalışırken Tuna Yüzbaşı Sare’yi omzuna attı.

“İmdat kız kaçırıyorlar.” Avm’de ki insanlar şaşkınlıla bakıyordu.

“Yok yok, kendisi benim sözlüm sayılır. İstemeye gideceğim.” Sare gülerek konuştu.

“Elbisem açılacak indir beni” Tuna Yüzbaşı anında cevapladı.

“Sanki ben bunu kontrol etmiyorum ufaklık” Sare, Tuna Yüzbaşı’yı indirmesi için kandıramamıştı.

“Aferim oğlum kaçır kızı” Sare şaşkınlıkla kadına baktı.

“Hangi çağda yaşıyoruz abla” Sare gülerek konuştu.

                            🪖

“Merhaba nasılsınız Cesur bey, ben Yavuz, Tuna’nın babasıyım” Yavuz Albay, Tuna Yüzbaşı’nın verdiği numarayı arayıp ne zaman istemeye gelebileceklerini konuşmak için Cesur Kuzgun’u aramıştı.

“Merhaba iyiyim Yavuz bey, biliyorum Aren arayacağınızı iletmişti. Konudan haberim var buyrun.” Yavuz Albay gür çıkan sesiyle yeniden konuştu.

“Bizim çocuklar hayırlı bir haberle gelince bende bana düşeni yapayım dedim. Kısmetse Sare’yi bizim oğlana istemeye geleceğiz. Uygun olan vakti konuşmak için aradım.” Cesur Kuzgun ilk defa kız evlendireceği için heyecanlanmıştı. Ama kendisini tutarak düz bir sesle konuştu.

“Bu haftasonu uygun mudur Yavuz bey? Aren ile konuştum. Ortak bir karar aldık.” Yavuz Albay için resmiyet çok garipti bu durumu hiç sevmezdi.

“Tabi tabi uygun, öyleyse bu haftasonu geliyoruz.” Yavuz Albay heyecanlı ses tonuna hakim olamamıştı.

“Tamamdır sizi bekliyor olacağız.” Kısa bir konuşma sonrasında karşılıklı telefonlar kapanmıştı.

                            🙊

“Baba bu haftasonu olduğuna emin misin?” Tuna Yüzbaşı’ya saatlerdir aynı şeyi söyleyen Yavuz Albay sıkıntıyla nefes verdi.

“Oğlum bundan 5 dakika önce de aynı soruyu sordun ya” Tuna Yüzbaşı yeniden yerinde duramadı.

“Hayır niye geç, hemen gitseydik.” Hannan hanım kahkaha atınca Yavuz Albay başını iki yana sallayarak ters ters Tuna Yüzbaşı’ya baktı.

“Oğlum adam kendisine göre haftasonunu belirlemiş, adama zorla gün mü vereyim.” Tuna Yüzbaşı ne dese ikna olmamıştı.

“Ben gidip takım alacağım.” Aniden ayaklandı.

“Daha yepyeni takımların duruyor ya oğlum, hiç giymedin onları” Tuna Yüzbaşı annesinin seslenmesiyle durdu.

“Benim bir şey yapmam gerekiyor mu anlayamadım. Ne yapmam gerek?” Heyecandan yerinde duramıyordu. Yavuz Albay kahkaha attığında elindeki kitabı masanın üstüne bırakıp gözlüklerini çıkardı.

“Bir şey yok oğlum çiçek ve çikolata alacağız. Ha kızı verirlerse söz günü belirleriz sonra yüzüklerimizi alır yeniden gideriz.” Tuna Yüzbaşı yutkunarak yerine oturdu.

“Aren yüzükle gel dedi. Almam lazım, ben onları alıp geleyim.” Yavuz Albay şaşkınlıkla baktı.

“Oğlum sakin ol, madem öyle dedi yüzüğümüz hazır, alır gideriz kızımızı istemeye” Tuna Yüzbaşı bir an kurulan cümleyi anlayamadı.

“Nasıl yüzükler hazır?” Yavuz Albay oğluna bakarak yeniden konuştu.

“Orasını karıştırma hazır dediysem hazır.” Tuna Yüzbaşı yeniden konuştu.

“Baba sen niye” Cümlesini bitiremeden konuştu.

“Bana bak Tuna, elimin tersindesin, biz burada çam babası mıyız? Oğlumuzun yüzüklerini almayacağız da ne yapacağız?” Tuna Yüzbaşı o dakikadan itibaren istemsizce duygulandı. Hemen ayaklanıp kapıya yönelince Yavuz Albay yeniden konuştu.

“Gel buraya gel, ağlamaktan çekinme” Tuna Yüzbaşı hiçbir şey diyemeden belli belirsiz gözlerini sildi. Ardından yavaşça önüne dönerek başını salladı. Daha sonra hızla babasına gidip sarıldığında Yavuz Albay oğluna sımsıkı sarılmıştı. Hannan hanım kenarda ağlarken babasınında gözleri dolmuştu.

“Keşke öz babam sen olsaydın” Çatallanan sesiyle konuştu.

“Öz baban olmama gerek yok. Babanım bu yeterli.” Tuna Yüzbaşı ve Yavuz Albay sarılırken Hannan hanım da dahil oldu.

“Ben seni askerliğe ilk başladığın günden beri tanıyorum evlat, bir kez yanlışını görmedim. Sen içindeki merhameti kaybetme, benim için o yeter.” Tuna Yüzbaşı’yı öyle sıkı sarıyordu ki hiç bırakmayacak gibiydi.

                               🛩

Abim İstanbul’a çağırdığında koştura koştura İmre ve ben gitmiştik. İsteme Cesur babanın evinde olacağı için ikimizde izin almıştık. Ve ben bugün köy alışverişi yaptığım avm’ye bu sefer evlilik alışverişi yapmaya gelmiştim. Beyaz bir elbise denemiştim. Öyle çok kısa değildi. Kuğu gibi durmuştum. İmre bayıla bayıla almam için ısrar ediyordu.

“Bir kaç gündür seni görememek beni mahfetti.” Tuna’dan mesaj geldiğinde gülümseyerek baktım.

“Biraz heyecanlısınız galiba beyfendi?” Tuna’nın değişimine inanamıyordum. Emirler yağdıran hödük gitmiş yerine pamuk gelmişti sanki.

“Yarın oradayım, inan bana hayalini kuruyorum.” Gülümseyerek mesajı okuduğumda İmre beni dürttü.

“Güzellik, gülümsemen bittiyse çıkarsan mı acaba elbiseyi” Son güne bıraktığım için pişmandım. Ama sanırım alacağım elbiseyi bulmuştum.

İSTEME GÜNÜ

TUNA KIZILHAN

“İyiyim değil mi?” Gerginlikten bu soruyu sorup cevabını unutuyordum.

“Oğlum bi sakin, iyisin diyoruz.” Ömer bıkkınlıkla konuştu.

“Takım oldu değil mi üstüme, derli toplu duruyorum değil mi?” Ahmet’ten yükselen kahkaha sesine ters ters baktım.

“Komutanım maşallah filinta gibisiniz” Ahmet konuşmuştu. Şuan hiç kimseye cevap yetiştirecek modda değildim.

“Tuna, kızı vermezlerse hemen bir işaret yap. Biz herkesi oyalarken yengeyi kaçır.” Kerim konuşunca neredeyse sabır çekecektim.

“Yani yakışıklı Komutanıma kızı vermeyip ne yapacaklar?” Karan konuşmuştu.

“Ya Tuna’dan daha delikanlısını karşıma getirsinler yok çünkü” Murat konuştu.

“Eve yaklaştık. Kimse boş bulunmasın” Babamın sesiyle gerginliğim daha da arttı. Bize verdikleri konuma geldik.

“Siz kimsiniz?” Dış kapıyı açacağımız sırada güvenlikler durdurdu.

“Burası dingonun ahırı mı kardeşim, nereye giriyorsun.” Zaten gergindim. Bir de üstüne bu eklendi.

“Kız istemeye geldik. Ayrıca işim olmasa burada ne işim var. Kenara çekil.” Güvenliğe ters ters bakıp konuştum.

“Komutanım indirelim mi?” Ahmet beni bugün sınıyordu.

“Neyi indiriyorsun Ahmet, gabar dağında mıyız?” Gerginliğim ses tonuma yansımıştı.

“Bak oğlum biz Sare kızımızı Tuna oğlumuza isteyeceğiz. Hayırlı bir iş için buradayız. Zaten haberleri de var. Çekilin önümüzden bir tatsızlık çıkmasın.” Babamın söze girmesiyle adam sırıtmaya başladı. Gel diyor şunun ağzının ortasına çak.

“Bey amca bekle az” Cebinden çıkardığı telefondan numarayı tuşlayarak birini aradı. Bense dişlerimi sıkıyordum. Babamla birinin şu şekilde konuşması tüm vücudumu gerginlikle doldurdu.

“Kusura bakmayın beyfendi, buyrun” Sesini incelterek yeniden konuşmuştu.

“Dua et şuan yeri ve zamanı değil. Yoksa ağzından çıkan her kelime için ağzını şu duvara sürterdim. Oğlum saygıyı öğren lan, bizde askeriz kimseye artislik yapmıyoruz.” Ahmet yine yapacağını yapıp sakin kalmayı başaramadı. Ardından arkama dönüp ona baktığımda güvenliğe omuz attığını gördüm. Bu çocuğa ne zaman bir şeyi yapma desem muhakkak tam tersini yapıyordu.

Kapının önünde elimde çiçekler ve çikolatalarla bekliyordum. Kapı açılana kadar gerginliğim daha da artmıştı. Kapı açıldığında gözlerim bir kaç gündür özlediğim kadının üzerinde oyalandı. Giydiği beyaz elbise, duruşu, naifliği, aşık olduğum gülüşü, o kadar güzeldi ki beni mahfetmeye yetti.

“Hoşgeldiniz buyurun” Kapıyı açarak içeriyi gösterdi. Bense olduğum yerde çivilenmiş gibiydim.

BÖLÜM SONU