U.S 2.K 15. BÖLÜM NEFRET

BEBEKLERİM BU ARA HİÇ VAKTİM OLMADI. ZAR ZOR BÖLÜM YAZABİLDİM. HİÇ İLHAMIM YOK VE YAZMAK İÇİN YAZMAK İSTEMEDİM.

ÇOK KISA OLDU MALESEF ÇÜNKÜ İLHAM BULAMIYORUM VE YAZARKEN DEVAMI GELMİYOR.

SİZİ BEKLETTİĞİM İÇİN TAMAMLAMAYA ÇALIŞTIM.

SİZİ SEVİYORUM, BÖLÜM HEDEFİ 250 OKUNMA 100 OY VE 230 YORUMDUR.

ŞİMDİLİK HOŞÇAKALIN BEBEKLER💜🩵

“Biz öğretmeni istemiyoruz!” Sesler gittikçe yükseliyordu. Kalabalık ise öğretmen lojmanına yaklaşmıştı.

“Öğretmeni istemiyoruz!!”

“Köyümüzden defol git!!”

“Biz öğretmeni istemiyoruz!!”

“Ya git ya da geber!!”

Kalabalığın önünde duran askerler kalabalığı uzaklaştırmak için elinden geleni yapıyordu.

“Çekilin önümüzden, biz asker de istemiyoruz!!!” Ellerine geçirdikleri sopa ve taşlarla askerlere saldırmaya başladılar.

“Defolun köyümüzden!!” Kalabalık gittikçe artıyordu.

“Şerif, kimse lojmana yaklaşmayacak. Duydun mu kimse!” Gökalp Üsteğmen gergin bir ses tonuyla konuştu.

“Emredersiniz Komutanım” Asker bir kaç askerle lojmanın girişine doğru koştu.

“Çocuklarımızı zehirliyor!”

“Çocukların aklını bulandırıyor!”

“Amacı çocuklarımızı bizden uzaklaştırmak!”

“Defol git buradan!”

“Çocuklarımızı rahat bırakın artık!”

SARE LİA SARUHAN

“Sare nereye gidiyorsun?” İmre kolumdan tutarak beni çekiştirdi.

“Bu kadarı fazla kimse beni öğrencilerimden vuramaz.” Kapıyı çarpıp çıktım. Kalabalık beni görmeyi beklemiyordu.

“Gerçekten sizlere yazıklar olsun. O kadar bilgiye aç insanlarsınız ki her şeye körü körüne inanıyorsunuz!” Askerler hemen önümde duruyorlardı. Ama ben bunu umursamasan aralarından sızıp köylülere yaklaştım.

“Hepiniz beni burada istemiyorsunuz çünkü korkuyorsunuz. Korktuğunuz insanlar sizi yıllardır kullanıp sizin çocuklarınızı sizleri öldürüyor. Burada sorun ben miyim!” Gökalp Üsteğmen kolumdan tutarak beni köylüden uzaklaştırdı.

“Sen buraya geldiğin günden beri yüzümüz gülmedi!”

“Defol git buradan!”

“Hastalıklı bi kızın benim çocuğuma ders vermesini istemiyorum!” Bu kanıma dokunmuştu. Zoruma gitti.

“Ben hastalıklı değilim, siz kendi cahilliğinize kılıf uydurmaya çalışıyorsunuz!” Öfkem bu sefer durdurak bilmiyordu. Çünkü içimde Sirel akıl almaz bir öfke tufanıyla patlamaya hazırdı.

“Sizler kendiniz gibi bir nesil yetiştirmek istiyorsunuz. Ama ben buna izin vermeyeceğim!”

“Kendinize gelin, bir daha beni tehdit etmeye kalkarsanız, bu sefer sizin karşısınıza hukuk mücadelesiyle çıkacağım. Küçücük çocukları evlere tıkıp on dördüne gelmeden evlendirmenize izin vermeyeceğim!” Gözlerim kararmaya ayaklarım titremeye başladı. Sirel’i bastırmak içinde ayrı bir mücadele vermeye başladım.

“Bu mücadeleyi asla bırakmayacağım. Beni taşla sopayla korkutamazsınız. Benim çocukluğumda farklı yöntemleri olan babaya karşı mücadele etmekle geçti. Sizden korkmuyorum!”

“Şimdi evimin önünden defolup gidin, sizi buraya gönderen çakallara da asla vazgeçmeyeceğimi söyleyin. Gücü yeten 3. Kez zincire vurmayı denesin!” 3. Kez kaçırılmaktan bahsetmiştim. Korkmuyordum. Çünkü zaten yıllardır her türlü şeyin üzerimde denendiğine şahit olmuştum.

“Başına iş alıyorsun ögretmen hanım” Yaklaşıp adama baktım.

“Bence siz beni fazla hafife alıyorsunuz. Bu kadarı yeter. Şimdi gidin!” Askerler yeniden beni kenara çekip köylüleri geriye doğru püskürttü.

YAZARIN KALEMİNDEN

Ahad’ın yerine geçen Nilya, onun olan her şeyin üstüne çoktan konmuştu. Ahad’ın her zaman oturduğu koltuğa yayılarak duvardaki resmi inceledi.

“Ahh Ahad, demek bu kız için kendini feda ettin.” Gülümseyerek baktı.

“İtiraf edeyim güzel kız” Yanındaki adamı gülerek konuştu.

“Bir kadın nasıl da değiştiriyor dengeleri.” Nilya başını salladı.

“Hiçbir erkek kendilerine iyi gelen kadına karşı kazanamaz. Onların gücü kadınlarına olan yenilgilerinden gelir.” Nilya gözlerini kadından çekerek adama baktı.

“Şerfo, şu resmi kaldırıp şu nostaji görüntüyü dağıtalım. Yeni eylemlere kafa yormalıyım.” Adam başını sallayarak kapıdaki adamlara işaret verdi.

YİLA

İçimde bazı zamanlar akıl almaz bir hüzün oluyor. Bazen mutluyum bazen üzülüyorum. Bunun nedenini anlayamıyordum. Aren’i yıllardır tanımama rağmen bu ilgisini farklı yorumlamaya çalışmamıştım. Ama şu sıralar sanki bende de tuhaf bir şeylerin oluşmaya başladığını görmeye başladım. Gözüm hep onun üstünde, başkasına yakın olduğunda içim garip bir hüzünle doluyor. Onun yakınlığına başkasının ulaşabileceğini bilmem beni garip bir hisse itiyor. Geçen gün yanındaydım. Birlikte yemek yapmaya karar vermiştik. Telefonuna gelen bir çağrının ardından eski sevgilisinin olduğunu öğrendim. Bir an olsun yutkunmayı unutmuştum. Ama istemsizce bana bir açıklamada bulundu. Geriye dönük yaşamadığını artık kendi içinde çoktan bitirdiğini ve onun yavaşça kendisinden soğumasını beklediğini söyledi.

Tuhaf olan şu ki o günden sonra daha önce bunu takmamış olsam bile takmaya başlamıştım. Bu istemsiz oluyordu. İçim garip bir hüzünle doldu. Bunu atmak için yutkunmaya çalıştım. Ama fayda etmemişti.

Merak ettiğim bir şey vardı. Acaba bana karşı bu ilgisi arzu muydu? Yoksa geleceğinde benden bir iz taşımak ister miydi?

“Dalgın görünüyorsun?” Bisiklet binmek benim fikrimdi ama hiç konuşmadığımı farkettim.

“Sadece düşünüyordum.” Aren garip bir bakış attı.

“Neyi?” Söyleyemeyeceğim her şeyi Aren, sana karşı içimde tuhaf bir şey yeşerdi ve ben bundan korkuyorum.

“Her şeyi, genel.” Aren bisikleti bırakıp yanıma geldi.

“Bana her şeyi anlatabilirsin seni dinlerim.” Başımı salladım.

“Her şeyi anlatacak kadar yakınında mıyım?” Kaşlarını çattı.

“Anlamadım?” Bende ne dediğimi anlayamadım. Bir kız koşu esnasında önümüzde durarak bazı spor hareketlerini yapmaua başladı. Anlık olarak ikimizde o yöne baktık.

“Neyse devam edelim.” Aren kaşlarını yeniden çattı.

“Ne oldu?” Sinirlenmiştim.

“Sen dur istersen, seversin.” Anlamsız bir imada bulundum. Yanlışlıkla, tabiki yanlışlıkla değildi. Kendime engel olamadım.

“Neyi severim?” Aren bisikletimin önüne geçti.

“Her neyse Kaleye dönelim.” Bisikletimi hareketlendirmeye çalıştım.

“Pekala anlarız yakında.” Umarım anlamazsın.

YAZARIN KALEMİNDEN

“Ne yaptınız?” Teroristlerin başındaki adam konuşmaya başladı.

“Köylüye kafa tutmuş.” Adam yüzünü sıvazlazdı.

“Bu kız büyük bir ders istiyor.” Başını salladı.

“Bence sadece o değil, duydum ki Karasu buralarda yokmuş.” Adam başını sallayarak onayladı.

“Köyü bu ara saldılar, askerler nadir geliyor.” Sakallarını sıvazlayarak güldü.

“Bu köylü nankör, yakında bizede ihanet eder.” Teroristin sözlerini onaylarak yeniden konuştu.

“Bu köyde sadece öğretmenden kurtulamıyorsak, o zaman tamamen köyden kurtuluruz.” Terorist kendisinden sorumlu olan teroristin dediklerine anlam veremedi.

“Ne yapmamız gerekiyor?” Adam yeniden sakallarını sıvazladı.

“Büyük bir şey düşünüyorum, herkesin canını yakacak çok büyük bir şey.” Hiçbir şey söylemeden ağaçlık alana baktı.

SARE LİA SARUHAN

“İyi misin kızım?” Yavuz baba endişeyle bana sarıldı.

“Kendimi berbat hissediyorum baba” Yavuz babanın omzuna başımı yasladım.

“Herkesin benden nefret etmesinden çok yoruldum.” İstemsizce ağlamaya başladı.

“Kimsenin kızıma zarar vermesine izin vermeyeceğim.” Babamın sesi beni kendime getirdi.

“Onlar her şeyin acısını çocuklardan çıkarmak istiyor.” Babam yüzümü ellerinin arasına aldı.

“Merak etme, bunun hakkında bir şeyler düşünüyorum. Sen sadece bu ara sakin kal olur mu kızım.” Başımı sallayarak yeniden sarıldım.

İMRE

“Beyfendi çekilir misiniz!” Bağırmak zorunda olmaktan nefret ediyordum.

“Burası hastane, sizin yer yurt tartışmasını yapacağınız yer değil.” Adamlar şok içinde bakmıştı.

“Babanızın durumu iyi değilken siz hastanenin ortasında mal paylaşımı yapmaya çalışıyorsunuz.” Bu benim haddim değildi ama gürültüden nefret ediyordum.

“Bir kez daha bağıran olursa, gerçekten güvenliği çağıracağım. Adamların yüzündeki mahçup ifadesi en azından hala vicdanlarının olduğu anlamına geliyordu.

“Kusurumuza bakmayın doktor hanım.” Başımı sallayarak gülümsedim. Arkamı dönerek hızla ilerledim.

“Hayat çok garip, sen elinden geleni yap bir şekilde büyüt, onlar sen öl sıraya girsin.” Haze’nin bana uzattığı kahveyi aldım.

“Umarım bir gün önemli olanın babaları olduğunu anlarlar.” Haze başını salladı.

“Ee sen ne yaptın?” Haze şaşkınlıkla baktı.

“Ney……” Haze devamını getiremeden büyük bir gürültü hastaneyi çığlıklara boğmuştu.

BÖLÜM SONU