30. Bölüm

RAHATLIK

LARA’NIN ANLATIMIYLA

Abimle o evden çıktıktan sonra beni Pusat ile beraber eve göndermişti. Ona niye kendisinin de gelmediğini sorduğumda. "Ben o şerefsiz sevgilini ve canın arkadaşın ile beraber geleceğim." demişti. Ben Pusat ile eve gittikten iki saat sonra abimlerde gelmişti. Şimdi ise herkes benim odamda toplanmış sessizce oturuyorlardı. Annem ve babama hiçbir şey söylememiştik. Çünkü anneme söylersek abim güzel bir anne terliği yiyecekti. Canım her ne kadar en güzellerinden anne terliği yemesini istese de beni kurtardığı için bir şey demeyecektim.

"Eeee haydi evlere dağılın artık." ellerini alkışlayarak hepsini odadan kovmaya başladı abim. Ama hiç kimsenin umurunda değildi.

"Yani şimdi güzeller güzeli sevgilim kaçırıldığı için onda travma falan olacak, benim onun yanında kalmam lazım." sırıtarak yatağıma oturdu Tolga.

"S**t** git lan evimden. Travma falan olacaksa da ben yanındayım onun. Sana ne oluyor?" abim yine sinirli konuşuyordu. Tolga yatağımdan kalktı. Abimin yanına gitti ve sakince konuşmaya başladı.

"Alkancığım bir günlüğüne kardeşleri değiştirmeye ne dersin?" çok ciddi bir şekilde sormuştu.

"Hayır derim. Hadi yallah evine." Tolga'yı döverek odadan çıkardı. Erva ile Pusat'ta bana sırayla geçmiş olsun dedikten sonra odadan çıktılar. Biraz zaman geçtikten sonra abim tekrardan odama geldi.

"Ne oldu lan travma yarattı mı sana?" hiç değişmiyor ya. Beyinsiz. İlla o abiliğini konuşturacak yani. Bir kere kibar olsa başına taş yağacak sanki.

"O senin gibi beyinsizler mi bana travma yaratacak. Hadi lan güldürmesinler. Adama ne hale getirdiğimi görmedin mi?"

"Ne oldu kızım. Niye yine beyinsiz oldum ben?"

"Senin hiçbir zaman beynin yoktu ki abiciğim. Bu yeni olan bir şey değil yani." sonra kıyafetlerimi alıp lavaboya gittim. Üzerimi değiştirip odama döndüğümde abim hala odamdaydı.

"Çok rica edeceğim beni o p*ç kurularına benzetme." Valla haklıydı. Onlar ultra beyinsizlerdi. Adamlara ne yapmaları gerektiğini bile ben söyledim. Onlardan daha çok mafya duruyorum. Neymiş Muratçıkları ölmüş. Kendilerinin de beyinleri ölmüş ama haberleri yok. Murat'a da gram üzülmedim. İyi olmuş. Ama tek üzüldüğüm şey; keşke ölümü benim elimden olsaydı.

"İyi o zaman senin sohbete doyum olmuyor ben gidiyorum." kapıyı çarpıp çıktı abim. Saat akşam dokuzdu. Canım çok kitap okumak istiyordu. Üç gündür kitap okumamıştım ve bu çok sıkıcıydı. Kitaplığımın karşısına geçtim, bir tane kitap alıp tekrardan yatağıma geçtim. Yastığımı bazanın başlığına yasladı