5. Bölüm

En fazla on dakika sonra kapı açıldı. Biz kapıya üç metre uzaktaydık.

"Bora. Bırakma lan kendini." Dedi sanırım Serkan olan kişi.

"Tamam çekilin bakayım yaraya." Dedi doktor bu da galiba. Geri çekildim. Yarayı inceledi sonra bezi tekrar bastırdı.

"Hastaneye gitmemiz gerekiyor Serkan Bey, çok kan kaybetmiş." Dedi.

"Tamam" dedi. Doktorun yardımıylada kaldırdılar ve araba doğru götürdüler. Arabaya bindirip gittiler. Bende gitmeliyim ama nasıl? Kapıyı kapattım. Hızla yola doğru koştum. Arabanın gittiği yöne doğru hızla ilerlemeye başladım. Yarım saat kadar yürüdükten sonra bir araba gördüm. Arabayı durdurmak için önüne atladım.

"Ne yapıyorsun kardeşim deli misin?"

"Lütfen beni hastaneye götürün." Dedim.

"Hangi hastane?"

"Bilmiyorum. Buraya en yakın hastaneye gidelim lütfen." Dedim.

"Buraya en yakın hastane en az yarım saat sürer." Dedi

"Tamam gidelim lütfen." Dedim. Arabaya bindiğimde hastaneye doğru gitmeye başladık. Kimse konuşmadı. Kırk beş dakika sonra hastanede olduk.

"Çok teşekkür ederim." Dedim.

"Geçmiş olsun." Dedi ve gitti. Hızla hastaneye girdim. Asistanın yanına giderek.

"Merhaba buraya vururlmuş biri getirildi mı?" Dedim. Lütfen burda olsun.

"Bakıyorum hemen. Evet Bora Karayel." Dedi. Serkan Bora demişti.

"Evet. Hangi oda öğrenebilir miyim?"

"Bora Bey'in nesi oluyorsunuz?" Dedi. Ne diyeceğim şimdi. Beni kaçırdı mı? Hayır.

"Arkadaşıyım."

"Hadi ya başka yalan bulamadınız mı? Siz de diğer kızlar gibi yapacaksınız değil mi? Lütfen gidin."

"Hayır ben doğru söylüyorum. Gerçekten arkadaşım."

"Güvenliği çağırmadan gidin lütfen." Dedi. Anlaşılan içeri almayacak. Gözlerim dolmaya başladı. Dışarı çıktım. Bir bank bulup oturdum. Lütfen iyi olsun.

Kaç saat boyunca oturup ağladığımı bilmiyorum ama akşam olmuştu. Beni neden kimse merak etmiyordu ? Ne ailem, ne Ayla, ne de bu adam. Ayağa kalktım gidecekken hastanenin kapısında bir kalabalık çıktığını fark ettim. Bu yeşil gözlü psikopat'tı ama ayaktaydı. Yanına doğru koşmaya başladım. Yanına geldiğimde hızla sarıldım. Canı yandı ama ayaktaydı.

"Sen iyisin. Yaşıyorsun." Dedim ağlayarak. Ne yaptığımın farkına vardığımdanbondan ayrıldım. Serkan, Bora'nın koluna girmişti. Bora kaşları çatılmış ve şaşkın bir şekilde bana bakıyordu. Etrafıma baktığımda korumaları ve Serkan'da şaşırmıştı.

"Oğlum kız burdaymış ya." Dedi. Arkamdan gelen bir ses. Gelen sese döndüğümde bu o parmaklıkların oradaki kumral çocuktu. Önüme bakarak:

"Ben çok özür dilerim. O anın stresiyle ateş ettim. Çok özür dilerim." Dedim. Yüzüne baktığımda canı yanıyor olacaktı ki yüzünü buruşturmuştu.

"İyi de senin hastaneden çıkmaman gerekiyordu. Neden çıktın?"

"Senin yüzünden."

"Kaçmadım. Sadece içeri almadılar." Dedim.

"O zaman yatış işlemlerini yapın." Dedi. Kumralın yanındaki sarışın. O ikisnden hiç hoşlanmadım ama hak veriyorum.

"Eve gidiyoruz." Dedi.

"Olmaz. Yaralısın sen hem de göğsünden."

"Sana fikrini sormadım." Dedi sinirle.

"Tamam biliyorum benden nefret ediyorsun ama lütfen kendin için burda kal. Hem sana söz veriyorum, hastaneden çıktığında tekrar o zindana geri gireceğim. İşin bitene kadarda sesimi çıkarmam." Dedim. Şimdiden ölüm fermanımı imzaladım. Gözlerim yeniden dolmaya başladı. Doğru söylediğimden emin olmak ister gibi bana bakıyordu. Tatmin olmuş olacak ki.

"Tamam kalıyorum." Dedi. Ee ben şimdi ne yapacağım. Kumral çocuk ve sarışin olan hastaneye girdi. Bora korumlara işaret verince hepsi bir tarafa geçip beklemeye başladı. Tekrardan hastaneye döndük. Asistan kız.

"Geçmiş olsun Bora Bey." Dedi beni de fark edince.

"Bora Bey ben çok üzgünüm. Arkadaşıyım deyince bende diğer kızlardan zannettim."

"Bir daha olmasın." Dedi ve içeri geçtik. Odaya girdiğimizde Srkan, Bora'yı yavaşça yatağa oturttu. Ben kapının orda bekliyordum.

"Serkan, Akın ve Caner'i de alıp gidin. O burda kalacak."

"Bo-"

"Dediğimi yap Serkan. Sorgulama." Dedi. Serkan başını sallayarak odadan çıktı.