Kasra – Griye Kalanlar “Bazı şehirler sessizliğiyle tanır seni. Ve bazı insanlar... susarak dokunur.” “Her şey kaybolduğunda, geriye sadece ‘gri’ kalır. Ne ışık vardır, ne de tam karanlık. Ve işte tam orada başlar Lerya`nın hikâyesi. Kasra… Yağmurun dinmediği, sokak lambalarının sadece hayaletleri aydınlattığı o şehir. Burası seçimlerin değil, mecburiyetlerin şehri. Ve Lerya Sâmer… Onun adı, geçmişin unutmamakta ısrar ettiği bir yara gibi fısıldanıyor. Bir anne susuyor. Bir çocuk yok oluyor. Ve biri sürekli izliyor. Geriye sadece mektuplar kalıyor. Yazılmamış olanlar. Okunmamış olanlar. Ve bir adam: Karel Navras Sargun. Karanlığın ete kemiğe bürünmüş hâli. Ne dost, ne düşman. Ne geçmiş, ne gelecek. Onun olduğu yerde sadece ihtimaller var. Ve ihtimaller asla güvenli değildir. Lerya’nın kalbi bir zamanlar çığlık atıyordu, şimdi sadece griye çarpıyor. Ama bazı çığlıklar sessizdir, bazı savaşlar içeriden kazanılır. Ve bazı insanlar, karanlığın içinde yürümeyi öğrenir, ışık yoksa bile. Griye Kalanlar, yitirilmiş çocuklukların, yarım kalan cümlelerin, susulmuş sevgilerin hikâyesi. Bu bir kurtuluş hikâyesi değil. Bu, geri dönmesi istenmeyenlerin geri döndüğü bir hesaplaşma.” "Bazıları hayatta kalır. Bazılarıysa griye kalır."