11. Bölüm şehit oluyorum ve affetmiyorum

Leylanın anlatımıyla

Gözlerimi açtım ve kendimi toparlamak adına duşa girdim

Çıkınca rahat bir şeyler giydim ve aşağı indim

Zeynepe ne olduğunu merak etmiyordum onun işi adaletleydi

Evden timle birlikte çıkıp askeriyeye gittik işlerimiz bitse iyi olurdu çünkü Gamze başımıza iş çıkarmıştı

Akşamki davete katılmamız gerektiği konusunda ısrarcıydı ve inada bindi mi kurtuluşumuz yoktu

Akşama doğru hazırlanmaya başladım

Bu gün beyaz sade bir elbise giymiştim

Makyajımı yaptım ve aşağı indim

Hepimiz arabalara bindik ve davete gittik

Güle oynaya gitmiştik ama içimde kötü bir his vardı

Yazarın anlatımıyla

Davete kızlar olarak geldiler bol bol eğlendiler artık hepsinin kafası dağılmıştı

Taki silah seslerine kadar

Silah sesleriyle birlikte leyla kardeşinin üzerine kapandı karnına giren ilk kurşunla birlikte küçük inlemeler dudaklarından salındı

Silahını onlara ateşlerken bir kurşun daha karnından girdi ama o silahını ateşlemeye devam etti

Silah sesleri sustuğunda Yanında gördüğü ceketi hızla giydi

En azından can çekişirken görmezler diye düşündü

- Herkes iyimi !

- Ben arka tarafa bakmaya gidiyorum dedi leyla ve yavaş yavaş arkaya gitti

Eli karnındaydı öleceğini iliklerine kadar hissetmeye başlamıştı

Üzerindeki ceketi çıkardı

ve beyaz elbisesinin kıpkırmızı olduğunu gördü

Eğdiği başını kaldırdı ve onu gördü

Kaan ona bakıyordu

Kaanın dudaklarından bağırtılar dökülürken yere devrilen leylanın bedenini tutabilmişti

- Leyla yalvarıyorum ! Yalvarıyorum sende gitme ! dedi

- Kaan ben gidiyorum dedi ağlıyordu sevdiğinin son kez yüzüne baktığına emindi

- Hayır hayır ! dedi kaan titreyen elleri leylanın bedenini tutarken

- Kaan biliyormusun o hayalimi silmedim anne olmayı gerçekten istiyordum

Kaanın yüzünden dökülen yaş leylanın yüzüne düştü

- Ama olamadan dedi ve devamını getirmeye gücü yetmedi

- Yapma bana bunu yaşatma ben sensiz yaşayamam leyla kalbim atmaz !

- Anneme söylediğimi hatırlıyor musun " şehit olurken bile onu affetmeyeceğimi söylemiştim , şehit oluyorum ve onu affetmiyorum "

Leylanın gözleri kapanırken kaan artık yardım için bağırdı leylaya sesleniyordu

Komutan Kaan Kandemir kucağında sevdiceğine bakarak ağlıyordu

3 Saat sonra

Herkes ameliyathanenin önünde ruh gibi bekliyordu hepsi birbirine sarılıp ağlıyordu

- Gamze ablam yaşayacak değil mi dedi hayat gamzeden onay almak isterken ama gamze kendinde asla değildi

Leylayı gördüğü andaki acı çığlığı kimsenin kulağından silinmemişti

Gamze yere çökmüş bir şekilde duvara bakıyordu kimseyle konuşmuyordu deniz defalarca onunla konuşmayı denemişti

Selin ameliyathanenin ucunda oturmuş gelecek en ufak haberi bekliyordu

Derya sandalyede oturmuş nefes almadan duvara bakıyor gibiydi

Yavuz Ameliyathanenin diğer bir köşesine çökmüştü ağlamaktan gözleri şişmişti onular kardeş gibilerdi

Aslan leylanın onu kurtardığı anı hatırladı onun için helikopteri düşürmüştü ama aslan ona dokunacak gücü bile kendinde bulamamıştı

Yeliz leylanın annesi ise kardeşine sarılmış bağıra çağıra ağlıyordu " ben kızımı daha bulamadım bile kaybedemem ! " diyip durmuştu

Şebnem hanım ise ağlarken oğlunu teselli edip duruyordu

Kaan ise gördüklerinin ve duyduklarının etkisinden asla çıkamamıştım yere çökmüş asla ses çıkarmıyordu Deniz ona sarıldı

Doktorlar ameliyathaneden çıktığı anda herkes ayaklandı

- Ameliyat oldukça çetin geçti ancak kendisi şuan stabil durumda önümüzdeki 24 saat kritik ve bir durumdan daha bahsetmez durumundayım " Leyla hanımın anne olma olasılığı oldukça düşük"

Hepsi yerinde sendelerken doktor bir şeyler daha söyleyip oradan ayrıldı

- Hayır hayır hayır diye sayıkladı kaan " ama o anne olmayı çok istiyordu abi çok istiyordu ! " dediğinde bir krizin eşiğinde gibiydi

Hayat tekrar yere çöktüğünde ağlamaya devam ettti

- O anne olacak olabilir o yapabilir diye sayıkladı gamze

- Hayır !

Başı dönmeye midesi bulanmaya başlamıştı Kaanın olmamalıydı bu değildi

Saatlaer sonra

Herkes birazda olsa toparlanabilmişti yaşıyor dediler en azından yaşıyor

Herkes bunu yapanın kim olabileceğini düşünüyordu ama kimsenin aklına biri gelmiyordu

- Onu dedi kaan ve ekledi " görebilirmiyim"

Üzerine bir şeyler giydirdiler maskesini taktı ve içeri girdi

Titreyen elleri onu böyle gördüğü içindi

Ruh gibi yatan bedeni çok kötüydü

Solgun teni kurumuş dudakları onu bir ruh gibi gösteriyordu

Yanındaki sandalyeye oturdu kaan ve korkarak onun ellerine dokundu

Soğuktu elleri çok soğuktu

- Leylam güzelim bak ben buradayım diyip leylanın bir yaşam belirtisi göstermesini bekledi kaan

- Leyla sen anne olacaksın ben biliyorum dedi kaan sanki biriyle karşılıklı sohbet ediyormuş gibi

- Biliyordum diyen ses leylanın sesi olduğunda gözlerini açmamıştı sadece konuşuyordu

- Neyi? dedi kaan merakla

- Anne olma olasılığımın çok düşük olduğunu biliyordum anlamıştım dedi

Kaanın boğazına bir yumru oturduğunda leyla konuşmaya devam etti

- Ama artık bir önemi yok doğurmakla da anne olmuyor sonuçta dedi

- Belkide köpeğim yeter bir tane daha alırım

- Alırız güzelim alırız ama ihtimalin düşük olması hiç olamayacak demek değil tamam mı ?umutları yerle bir etmek yok dedi kaan leylanın elini okşarken

Tam o sırada içeri doktor girdi

- Çok güzel uyanmışsın ! dedi ve gelip leylayı kontol etti

- Değerlerinde iyi böyle giderse seni 3 güne taburcu ederiz dedi sevinçle

Kaan dışarı çıktı ve durumu hepsine haber verdi söylediği cümleri bire bir söyledi

hayat kaana sarılırken bir cümle aklında dolandı " şehit oluyorum ve onu affetmiyorum "

Kaan bunu hayata söylemişti

Ne olmuştu da leyla bu kadar ağır bir şey söylemişti?

BÖLÜM SONUU

GÖRÜŞMEK ÜZERE

Miyori