8. Bölüm telefon

Annem gülümseyerek, "Bak kızım, hayır demeden önce bir düşün, tamam mı? Sonra yine konuşuruz," dedi ve gitmek üzere kalktı. Ben, gözlerim kocaman açılmış bir şekilde, hiçbir şey demeden öylece dona kaldım. Annem en son, "Hayır demeden önce düşün," demişti. Düşün dedi, evet. Bu günü hayal bile edemezken, şimdi annem bana bu soruyu sormuş ve düşünmemi istemişti.

Bu duruma sevinmek yerine, düşüncelere dalmıştım. Böyle bir şey olacağını aklımın ucundan dahi geçirmezken şimdi her şey değişmişti. Ne yapacaktım? Evet, ona aşığım ve evlenmek için deliriyorum, ama evlenmek istemeyen bir adamla nasıl evlenebilirdim ki? Ben sadece beni görmesini, beni sevmesini istiyordum. Ama zorla, mutsuz bir evlilik istemiyordum.

Sabah olup herkes kahvaltı yaparken, ben işe gitmek için hazırlanıyordum. Hazırlanıp evden çıkarken her şey ters gitmeye başlamıştı. Bir müşteriye siparişi hazırlarken, "Bir de ayran olacaktı," dedi. "Hemen," dedim ve ayranı poşete koyup kaseye doğru ilerledim. Para üstünü uzattığımda, "Eksik bu," dedi. "A... çok pardon," diyerek para üstünü verdim ve geçtim. Sandalyeye kendimi bırakıp derin bir of çektim. O sırada birinin geldiğini fark ettim ve "Buyurun," dedim.

Ece, mutlulukla yanıma gelip, "Sen miydin?" diyerek oturdu. Çantasını masaya koyarken, "Ne oldu, geldiğine sevinmedin mi?" dedi. Ben ise, "Saçmalama, öyle bir şey yok," dedim. O hemen yanıma gelip kasanın masasına kollarını koyarak, "Ne oldu o zaman?" dedi. Bir anda, "Fatma teyze oğlu için beni annemden istedi," dedim. Ece şaşkın bir şekilde etrafa bakarak, "Ne, ne...?" dedi. Ben de, "Ece, lütfen, zaten başım davul gibi," dedim. Ece yanıma gelip, elimden tutarak beni yerimden kaldırıp etrafta döndürdü. "Ece dur," dedim, durdurdu ve elimi tutarak güldü. "Masal, hayalin gerçek oldu," dedi. O sırada dükkandaki telefon çaldı ve "Ece, telefon, sessiz ol," dedim. Telefonu açıp, "Komagene, buyurun," dedim. Bir süre ses gelmedi. Sonra, "Ben Karan Ali," dedi. Ben, telefonun diğer ucunda sessiz kaldım. O ise, "Konuşmamız lazım," dedi.