48. Bölüm bölüm BELKİ BİR MELEK DOĞAR HAYATA HAYAT KATAR SON 5 BÖLÜM

Ece'nin sıcak sarılışı ve destekleyici sözleriyle biraz olsun toparlanmıştım. Artık gözlerim umuda bakıyordu. Kendimi daha güçlü hissediyordum. İçimdeki bu karmaşa ve acıyla mücadele etmeye kararlıydım.

Odadan çıkıp salona geçtiğimde, ailemin sevgi dolu bakışlarıyla karşılaştım. Onlar benim en büyük desteğimdi. Annemin güler yüzü ve babamın güven dolu bakışları bana güç veriyordu. Ece ve ablamın da yanında olması, kendimi daha iyi hissetmemi sağlıyordu.

O sırada Ece telefonunu açtı ve bir mesaj geldiğini fark etti. Mesajı okuyunca yüzünde bir düşünceli ifade belirdi. "Masal, üzgünüm ama İstanbul'a gitmem gerekiyor. Okuldan birkaç işim var ve hemen yola çıkmam lazım." dedi.

Ben de gülümseyerek, "Anlıyorum Ece, okul önemli. İşlerini hallet, biz burada her zaman bekleriz." diye karşılık verdim.

Ece, başını sallayarak, "Evet, işler biraz acil. Ama seninle her zaman telefonla konuşabiliriz. Her şey yolunda olacak, merak etme." dedi ve bana tekrar sıkıca sarıldı. "Güçlü ol Masal, biz her zaman yanındayız." diye ekledi.

Ece'nin gitmesi beni biraz üzdü ama onun işleri olduğunu biliyordum. Ailemin desteğiyle içimdeki umut yeniden yeşermişti. Bir gün her şeyin düzeleceğine dair inancım tamdı. Çünkü sevgi ve umut, her zaman en güçlü silahlardı.

Sabah erkenden uyandım ve annemin hazırladığı güzel bir kahvaltı masasına oturdum. Ailemin hepsi masadaydı, keyifli sohbetler eşliğinde kahvaltımızı yapıyorduk. Masanın üzerinde annemin özenle hazırladığı yiyecekler, sofranın zenginliğini gösteriyordu. Büyük abim, gözlerini kısıp bana bakarak, "Masal, Karan Ali nerede? Neden bizimle kahvaltıda değil?" diye sordu.

Ben de hafifçe gülümseyerek, "Ona acil bir iş çıktı, bu yüzden gelemedi. Bir dahaki sefere birlikte geliriz inşallah." dedim, konuyu geçiştirerek. Herkesin yüzüne bakarken içimdeki huzursuzluk büyüyordu. Kahvaltı devam ederken, ailemin sıcak sohbetleri biraz olsun rahatlamama yardımcı oldu.

Kahvaltımız devam ederken, telefonum çaldı. Arayan Karan Ali'ydi. Ancak içimdeki karmaşa ve kızgınlık yüzünden telefonu açmadım. O an içimden geçen duyguları anlatmak zordu. Kafam karışık, kalbim kırgındı. Bir süre sonra misafirler gelmeye başladı. Teyzelerim ve çok da hoşlanmadığım kuzenim de eve geldiler. Hoş beş konuşmaların ardından kuzenim, "Masal, Karan Ali niye seninle gelmedi? Sorun mu var?" diye sordu.

Ben hafifçe gülümseyerek, "Yok, sadece işi vardı. İşleri çok yoğun, iş adamı olmanın zorlukları işte." dedim. Kuzenimin yüzündeki şaşkınlık ve utanç ifadesi beni biraz olsun rahatlatmıştı. İçimden, onun bu durumu anlayamamasına hafif bir tebessümle karşılık verdim. Fakat bu geçici rahatlama, içimdeki duygusal fırtınayı dindirmiyordu.

Ancak içimde biriken duygular artık dayanılmaz hale gelmişti. Hızla odama gittim ve kapıyı kapatarak oturdum. Telefonumu açıp Karan Ali'den gelen mesajları kontrol etmeye başladım. Bir mesaj dikkatimi çekti:

"Masal, çok üzgünüm. Seni incittiğim için özür dilerim. Seni kaybetmekten korkuyorum. Lütfen beni affet."

Bu mesajı okurken gözyaşlarım durmaksızın akmaya başladı. Hüngür hüngür ağlıyordum. Sanki bütün dünya üzerime çöküyordu. O sırada ablam odaya girdi ve beni bu halde görünce hemen yanıma gelip bana sarıldı. "Masal, ne oldu? Neden ağlıyorsun?" diye sordu endişeyle.

Tam ablamın kollarında ağlarken, telefonuma bir mesaj daha geldi. Hastaneden gelen bu mesajı açtım ve donakaldım. Mesajda hamile olduğum yazıyordu. Telefon elimden düştü ve ben gözyaşları içinde kalakaldım. Sanki dünya durdu ve sadece ben oradaydım.

Ablam hemen mesajı gördü ve gözleri parlayarak bana sarıldı. "Masal, bu harika bir haber! Bir bebeğiniz olacak!" dedi mutlulukla. Beraber ağladık ve ablam, "Karan Ali'ye söylemelisin. Bu onun da bilmesi gereken bir şey." dedi.

Ben de derin bir nefes alarak, "Evet, haklısın. Bu haberi onunla paylaşmalıyım." dedim. Çünkü bir bebeğimiz olacaktı ve bu, her şeyin değişmesi demekti. Ne kadar kızgın olsam da, o baba ben anne olacaktık. Belki de kader bizim ayrılmamızı istemiyordu. Allah, bize bu meleği göndererek, Karan Ali'yi affetmemi söylüyordu.

Yüreğimde ateşler, nefretle yanan, Her anım, her nefesim isyan dolu. Seninle geçen o günler, hüsranla kapanan, Aşkımız, yıkık bir düş, kırık bir yolu.

Gözlerimde yaşlar, kalbimde acı, Sevdanın izleri, silinmez bir yara. Nefretle harmanlanmış aşklar harcı, Seninle birlikte, yok oldum karanlığa.

Sözlerin zehir gibi, içimi kavuran, Her bir kelimen, bir bıçak gibi keser. Ama yine de, sevdanla büyülenen, Yüreğimde bir umut, sessizce bekler.

Nefretle dolu anılar, geçmişin gölgesi, Aşkın izi silinmez, kalpte derin yara. Bir tutam aşk, yine de seninle beslenesi, Nefretle yoğrulsa da, sevdanla karara.

Çelişki içinde, yıkılmış bir ruhum, Sevdanın içinde kaybolmuş bir ben. Nefretle harmanlanmış, aşka yenik düşmüş, Bir yanım seni seviyor, bir yanım senden kaçıyor.