47 bölüm Düşmanını uzakta arama zaten yakınımdadır SON 6 BÖLÜM

Aşk mıdır seni en çok yakan, yoksa yalan mıdır seni öldüren? Ben hep aşk acısı ve yalanla baş başa kaldım. Doğduğun dünyada yapayalnızsın. Sırtımı dayadığım adam, omuzlarıma yük olmuştu. Öyle ki bedenim yerden kalkmıyordu, çakılıp kalmıştım. Ve bunların sebebi, bütün sevdiklerimdi. Kimi ne kadar çok sevdiysem, o beni daha çok yıktı. Hayatta en çok öğrendiğim şey bu oldu: En çok sevdiğiniz kişilerden yara alırsınız. Ütüyü uzakta aramayın, zaten yanınızdadır. Bu söz, bana hayatın gerçeğini tokat gibi gösterdi.

Hastaneden çıkmıştık, abi mesajımı görmüş ve beni aramıştı. Onları çok özlediğimi ve onlarla birkaç gün kalmam için Karan Ali'nin beni oraya bırakacağını söyledim. Karan Ali beni eve bırakır, hiçbir şey demeden arabadan inip giderdi. Çünkü ona çok kızgındım. Sadece ona kızgın olmam yetmezdi; hayal kırıklığı kalbimi paramparça etmişti ve onun toplaması çok zordu. Beni kırmamıştı, asıl kendini de mahvetmişti. Bu beni düşündükçe çıldırtıyordu. Ben eli kanlı bir adamla evlenmiştim, eli kanlı bir adama aşık olmuştum. Ben bir mafya'ya aşık olmuştum. Kulağa çok havalı geliyor değil mi? Mafya karısı olmak aslında iğrenç bir şeydi. Birini öldürmesi havada değildi; birini öldürmek onu katil yapardı. Ve ben, aşık olduğum adamı tanıyamıyordum. Çünkü ben onu böyle tanımıyordum. Evlenmeden önce tam hayal ettiğim gibi bir adamdı. Sevgi dolu, hayallerle dolu, ailesini sevip koruyan, beni deli gibi seven bir adama aşıktım, hala da öyle. Ama bir yanı hep karaydı, karandı. Ailesini çok seviyordu, beni de. Bir süre sonra sevmişti çünkü bizim kalbimiz birdi. Ne kadar bedenlerimiz ayrı olsa da ruhlarımız birdi ve ben ayrılacağımı da hiç düşünmüyordum. Ama bu gerçek beni Can evimden vurmuştu. Bu gerçeği ben bile taşıyamazdım. Zaten hayat bana bir sürü oyun oynadı, bir sürü gerçeği tokat gibi vurdu. Sevdiğim adamdan bu tokadı yemek hepsinden daha ağırdı ve bunu artık kaldıramazdım. Ama hep umudum vardı; küçüklüğümden beri hep umut ederdim. Masal bir gün gelecek, sen de mutlu olacaksın. Bir gün gelecek, her şey cennet gibi olacak. Çünkü ben hep şunu düşünürdüm: İnsan neden hayata gelir? İyi ya da kötü yaşamak için değil mi? İnsan iki hayatı da yaşar. Biz dünyada misafirdik. Ben bu dünyada misafirdim ama ben Karan Ali'yi bu dünyada misafir olarak da seviyordum. Diğer dünyada, sonsuzluk dünyasında da onu hep sevecektim. Ben buna dair bile Allah'a yemin etmiştim. Şu anda çok seviyordum ama eli kanlıyken olmazdı. Çünkü o başkalarının canını alıyordu. Benim ölüp bittiğim umudumu, umut yapan abla tek o can alabilirdi ama o sevdiğim adam alamazdı. Ve bunu bilmek beni delirtiyordu. Çünkü o Tanrı değildi, o benim aşık olduğum adamdı. O insandı, benim gibi ölümlüydü. O zaman neden böyle bir yola girmişti? Neden kendini böyle bir deliye, bir karanlığa hapsetmişti? Neden böyle bir günaha batmıştı? Ama bir yandan da aklıma gelir: Allah'ın sevdiği kulları hep acı çeken kullardır. Neden? Çünkü Allah onlara sınav verir ve o insanlar sabretmeyi bilir ki diğer dünyada sonsuzluğu kazansınlar diye. Çünkü insanoğlu bu dünyada ve öbür dünyada bile iki şeyi yaşar. Her insanoğlu yaşar. İyiysen ama acı çekiyorsan ve dünya sana bir zindan gibi geliyorsa, diğer dünyada bil ki cennet gibi olacaktır. Ama bu dünyada iyi geliyorsa ve yaşamayı biliyorsan ama çok kötü bir insan değilsen, diğer dünyada cezanı çekersin. Benim için hep böyleydi: İki dünyanın arası. Ama bir insan nasıl iyi biri de, bir taraftan kötü biri olabilir? Sevdiğim adam nasıl iyi biri ve vicdansız biri olabilir? Olamaz işte. Bu belirsizlik beni delirtiyordu. Çünkü bir insan hem iyi hem kötü olamaz. Eve geldiğinde aşık gibi davranıp, dışarı çıktığında eli kanlı gibi eve gelmesi bana doğru gelmiyordu. Ve bu doğru gelmeyen şey beni delirtiyordu, ondan soğutuyordu. Ama tek değişmeyen şey hala kalbim onun için atıyordu. Hala onun için deli gibi atıyordu. Çünkü benim kalbim ondaydı, onun kalbi bendeydi. Bizi birleştiren tek şey buydu ve ben bundan nefret ediyordum.

Eve girdiğim anda annem bana sarıldı ve gözyaşlarıyla gülümsedi. Herkese tek tek sarıldıktan sonra salona girdim. Babamın ve karısının yokluğunda, annem rahatlamış, evdekiler rahat bir nefes almışlardı. Büyük abim hariç Murat abi, Mutez abim ve diğer erkek kardeşlerim çalışıyordu. Yengemler, yeğenlerim ve ablam buradaydı. Benim geldiğimi duyunca herkes toplanmıştı. Diğer abilerim akşam gelecekti, buna adım gibi emindim. Ece, benim burada olduğumu öğrenince koşarak gelmişti.

Bir süre annemlerle hasret giderdikten sonra, ablam ve Ece ile odaya geçtik. Annem anlamasa da, ablam ve Ece yüzümden üzgün ve yorgun olduğumu anlarlardı.

Ortada oturuyordum, onlar yanımdaydı. Birden ablam elimi tutup, "Masal, bir şey mi var? Niye bu kadar üzgünsün? Her şey yolunda mı?" dedi. Gözlerimdeki hüznü fark etmişti. Kısık bir sesle "Yolunda, her şey yolunda ama biliyorsunuz işte, gerçek aile tırmanması..." dedim geçiştirerek.

Ablam ve Ece'nin üzgün bakışlarını görürken, yengem odaya girdi. "Muntaha, gelir misin canım bir?" dedi. "Tamam yenge, geliyorum. Masal, sen de burada rahat otur, ben bir şeyler getireyim. Uzun yoldan geldin, acıkmışsındır" dedi. Yengem odadan çıkarken, ablam ve Ece gözlerini benden ayırmadılar.

Ablam odadan çıktığında, Ece bana yaklaşıp "Masal, dökül artık" dedi. Ona bakarak, "Neyi döküleyim Ece? Yok bir şey, anlattığım gibi" dedim. Ancak Ece beni çocukluğumdan beri tanıyordu. "Masal, ben seni çocukluğundan beri tanıyorum. Gözlerinden anlarım, başka bir şey var. Anlatır mısın lütfen?" dedi.

Artık dayanamayarak gözyaşlarına boğulup Ece'ye sarıldım. Ece, şaşkınlıkla bana sıkıca sarıldı. "Masal, masal, ne oldu?" diye sordu. Hüngür hüngür ağlamaya devam ederken, sıkıca sarıldım. Beni anlayan tek kişi oydu. Ece ise sakin bir sesle, "Ağla canım, ağla. İçindeki acıyı dök, biz buradayız" diyerek bana destek oldu.

evda bazen kanatır yarayı derinden, Aşk mı seni yakan, yoksa yalan mı öldüren? Yalnız doğdun bu dünyada, omzundaki yükle; Sevdiğin omuzda bir yük, beden yerde.

Ne kadar sevdiysem, o kadar yıkıldım, En derin yaralar, en sevdiğinden gelir. Kalbimde utanç, gerçeğin tokadıyla, En sevdiklerimden aldım en büyük dersleri.

Hastaneden çıkarken, abiyle konuşur, Karan Ali'yle vedalaşır, kırgınlık birikirdi. Arabadan inmeden gidişi, sessizlik içinde, Hayal kırıklığı, paramparça kalp, yeniden toplaması zor.

Eli kanlı adam, sevda mafya'sı, Aşk havalı gelir belki, ama gerçeği iğrenç. Öldürmenin ağırlığı, katil yapar onu, Sevdiğin adam, tanıyamadığın bir yabancı.

Her şey cennet olacak, umuduyla yaşadım, İki dünyanın arasında, acıyla sınandım. Sevdiğim adam, iyi mi, kötü mü? Belirsizlik içinde, ruhum deli gibi kıvrandı.

Günler geçtikçe, içimde umut büyür, Ailem sarıldıkça, sevgiyle dolardı. Gözlerimdeki hüzün, sessizce anlatır, Acıyla yoğrulmuş sevda, umutla ışıldar.

İnsanoğlu bu dünyada misafirdir, Diğer dünyada cennet gibi olacak, Elbet bir gün mutlu oluruz, masal gibi Ve umudumun ışığında, birlikte kalırız hep.

Gözyaşlarıyla sarıldığım anda, anladım, Gerçek sevgi, en derin yaralarla gelir. Aşkın karanlığı, umudun ışığına karışır, Ve ben, seni sevdiğim gibi, umudumu da kaybetmem.

Sonunda anladım ki, Sevda yarayı kanatır derinden, Ama umut hep var, içimde bir yerlerde, Ve seni özledikçe, kalbim hep güçlü kalır.