37 BÖLÜM SEN YARUMDUN

rtesi sabah uyandığımda, Karan Ali'nin yanında olmak bana biraz cesaret verdi. Kahvaltı hazırlıkları yapılırken, ona durumu anlattım ve gerçekleri söyleme kararımı paylaştım. İlk başta, bana engel olmaya çalıştı, ancak sonunda beni desteklemeye karar verdi.

Kahvaltı masasında herkes toplandığında, babamın gergin bakışlarını hissetmemek mümkün değildi. Sessizce yemeğimi yerken, derin bir nefes aldım ve konuşmaya başladım.

"Baba, anne, sizlerle önemli bir konuyu paylaşmak istiyorum," dedim.

Babam kaşlarını çatarak, "Ne hakkında konuşmak istiyorsun?" diye sordu.

"Gerçek ailemi öğrendim," dedim kararlılıkla. "Sizi her zaman ailem bildim ve sevdim, ama gerçekleri öğrenmek benim için önemliydi."

Babamın öfkeli bakışları beni ürkütse de, devam ettim. "Bu gerçeği kabul etmek zor, biliyorum. Ama ben gerçeği bilmek istedim."

Tam bu sırada babam bir anda ayağa kalkarak, "Bu ne saçmalık! Ne demek istiyorsun?" diye bağırdı. Oda bir anda sessizliğe büründü. Annem gözleri dolu dolu bana bakarken, Karan Ali de babama dönerek, "Kerem Bey, lütfen Masal'ı dinleyin. Bu onun için çok önemli," dedi.

Babam bir an bile düşünmeden masayı yumrukladı. "Bu saçmalığı nereden çıkardın?" diye öfkeyle bağırdı. Ablam hemen araya girerek, "Baba, lütfen sakin ol," dedi.

Ama babam sakinleşmek yerine daha da öfkelendi. "Sakin mi olayım? Bu kız ne diyor farkında mısınız?" diye bağırdı.

O sırada abim de mutfağa girdi ve babamın öfkesine tanık oldu. "Baba, ne oluyor burada?" diye sordu.

Babam, abime dönerek, "Bu kız bizim ailemiz olmadığını söylüyor!" dedi.

Abim şaşkınlıkla bana baktı. "Masal, bu doğru mu?" diye sordu.

"Evet, doğru," dedim. "Ama bu sizi daha az seveceğim anlamına gelmiyor. Siz benim kalbimde her zaman gerçek ailem olacaksınız."

Babamın öfkesi hala dinmemişti. "Bu kabul edilemez!" diye bağırdı. "Seni bu evde istemiyorum!"

Tam o anda babam elini kaldırıp bana tokat atmak üzereyken, Karan Ali hızla araya girerek babamın kolunu tuttu. "Kerem Bey, lütfen sakin olun!" diye bağırdı. "Masal sadece gerçeği söylemek istiyor. Ona zarar vermek yerine, onu dinlemelisiniz."

Babam bir an duraksadı, sonra öfkeyle Karan Ali'ye baktı. "Sen kim oluyorsun da bana böyle konuşuyorsun?" diye bağırdı.

Karan Ali daha da öfkelenerek, "Ben Masal'ın eşiyim ve onu korumak benim görevim. Lütfen onu dinleyin," dedi.

Bu sırada annem gözyaşlarını tutamayarak, "Kerem, ne yapıyorsun? Masal'ı dinlemeliyiz. Onun suçu yok, sadece gerçeği öğrenmek istiyor," dedi.

Babam daha da öfkelendi ve anneme dönerek, "Sen de mi ona inanıyorsun?" dedi. Ve bir an bile düşünmeden, anneme tokat attı. Annem yere

düştüğünde, Karan Ali daha da öfkelenerek babamın üzerine yürüdü. "Yeter artık! Bu şekilde davranamazsınız!" diye bağırdı.

Karan Ali, beni hızla kolumdan tutup salondan çıkardı. "Artık burada kalamayız, Masal. Senin ve bizim güvenliğimiz için buradan gitmeliyiz," dedi.

Karan Ali ile evden ayrıldıktan sonra, arabada sessizce ilerliyorduk. Karan Ali'nin yüzündeki öfkeyi hissedebiliyordum. Bir süre sonra, sessizliği bozarak bana döndü. "Masal, bu konuyu neden şimdi açtın? Her şey daha da karmaşık hale geldi," dedi.

"Gerçekleri bilmeye hakkım vardı," dedim sessizce.

Karan Ali derin bir nefes alarak, "Evet, ama zamanlama çok kötüydü. Şimdi ne yapacağız?" diye çıkıştı.

Tam o anda, önümüzde bir araba aniden durdu ve yolumuzu kesti. Karan Ali hızla frene bastı. "Ne oluyor burada?" diye mırıldandı. Arabadan inmek üzereyken, cebinden bir silah çıkardı. Şaşkınlıkla ona baktım. "Silahın mı var?" diye sordum.

Karan Ali, "Masal burda kalk kafanı ey ve arabadan inme tamam mı" dedi ve dudaklarıma masum bir öpüçük kondurur ve bir şey demem kalkmada arabadan indi. Tam o anda, bir silah sesi duyuldu ve Karan Ali vuruldu. Şok içinde arabadan inip ona koştum. "Karan! Karan!" diye seslendim. önümüzü kesen adamlar gitmişti iner inmez karan alinin yanına koşmuştum heryer kandı şok içinde titreyen ellerimle olanlara inanamıyordum. "hayır hayır HAYIR karan ali canım bana bak" derim yere düşere sanki elini yüzüme alarak kafasını kendi dizime yatırarak "masal git buradan senin içinde gelecekler" der ben ise ağlamakta bile zorlanıyordum ne oluyor burada "hayır hayır karan lütfen lütfen bunu benden isteme hadi kalk hastaneye gidelim diye haretket etirdiğimde bağırmışçı acı bir şekilde ben ise "KARAN.. iyi misin iyi misin bana bak özür dilerim.." derim karan ali bana bakarak "aşkım" dediğinde ellerimin karan ailin kanı olmsı hem midemi buladırıyordu hemde onu böyle görmek nefesimi kesip başımı dönmesine sebep olıyordu

gözlerimi yumarak göz yaşlarımın akmasına isin vererek anına dudağımı yaklaştırıp sıkıca sarılırım ona "canım hayatım sen olmasan ben hiç kimseyim karan ali ne olur dayan ne olur ne olur her şeyim" dediğimde gözlerini kappaatarak tutuğu elimi bıramasını hisederim eli elimden kaymıştı sanki o an nefes almaya çalıştıkca lamıyordum şok içinde ağlamak istiyordum ama ağlayamıyordum bile "KARAN ALİ.." diye bağırırım.

Karanlığın ortasında, yalnız bir gece, Bir anda kesildi hayatın sesi. Karan Ali'nin kanıyla sulandı zemin, Kalbimde yankılandı çaresiz nefesi.

Ellerim titrerken kanına bulaştı, Sanki kendi canımdan vurulmuş gibi. Gözlerinde gördüm acıyı, kederi, Ruhumda derin bir yara açıldı. kalbim onun gözleri kapandığı gibi nefesim kesildi sanki onun canı ban bağlıdı benim canımda

ben kalbimi kaybetmiştim şimddi söyleyin bana bir insanın kalbi durursa ne olur ölür hayat bitter ama nefes alamaya devam ediyorsan ama kalbinin atığını hissedemiyorsan ona ne derler.