3 BÖLÜM UNUTAMADIM..

O an…
Karan Ali karşımda, dimdik duruyordu.
Evet…
Görmeye can attığım, hayalini kurduğum, sesini duymadan bile kalbime yerleşen o adam… karşımdaydı.
Nefesim kesilmişti.
Dilim tutuldu.
Ağzım adeta kilitlenmişti.

Gözlerim dalıp gitti gözlerine.
Zaman donmuş gibiydi.
O an dünya sustu, içimdeki her şey çığlık atarken bile dışarıdan bakıldığında sessizlik hakimdi.
O bana bakıyor muydu, yoksa sadece bir yol mu soruyordu… bilmiyorum.
Ama ben… ben ona değil, o anın kendisine vurulmuştum.

Sonra birden kendime geldim.
Ayaklarım benden önce karar verdi, ben fark etmeden mutfağa doğru koştum.
Kapıyı kapattığım gibi sırtımı duvara yasladım… ve…
Nefes nefese ağlamaya başladım.
Boğazım düğümlüydü, gözyaşlarım yaktı.
Sanki ciğerimden kopuyordu her damla.

“Kendine gel Masal,” dedim içimden. “Sabahtan beri onu görmek için çıldırıyordun, şimdi ne oldu? Neden bu kadar korkuyorsun?”

Kafamda binlerce soru, binlerce sessizlik yankılanıyordu.
“Eğer birini seviyorsan neden bu kadar korkarsın ki?”
Ama ben korkuyordum…
Aşktan mı, ondan mı, kendimden mi?
Yoksa ailemden mi, kültürümden mi, dinimden mi?

Ben on beş yaşındaydım.
O yirmi iki…
Ben bir çocuktum belki. Ama kalbim, aşkın ne olduğunu herkesten iyi biliyordu.

“Ben bu yaşta nasıl benden büyük bir adama âşık olurum?”
Kafam almıyordu artık.
Hiçbir şey mantıklı gelmiyordu.
Tek bildiğim…
Karan Ali’nin gözlerinin hâlâ aklımda olduğu, ve kalbimin onun adını her attığında sızladığıydı.

O gün…
O an…
Nereden bilebilirdim ki…
Onu son görüşüm olacaktı.

BEŞ YIL SONRA

Sabahın güneşi perde arasından süzülüp yüzüme vurduğunda gözlerimi açtım.
Geceden kalma yorgunluk, uykusuzluk ve içimde hiç dinmeyen bir boşluk vardı.

Annem yine ağlıyordu.
Yine gözleri bir çeşme gibi akıyordu durmadan.
Babam bizi terk edeli bir yıl olmuştu.
Bir başkasına gitmişti, bir başka kadına… evlenmişti üstelik.
Ama tuhaf olan, ne ben ne de annem, onun gitmesine üzülmüyorduk.
Asıl acı veren şey, gittikten sonra bile anneme hâlâ acı çektirmesiydi.

Yanına yaklaştım, elleri titriyordu.
“Anne… ne olur yapma artık böyle, nolur…” dedim.
Sesim çatlamıştı, ağlamamak için kendimi zor tutuyordum.

Annem başını eğdi, gözyaşlarını silmeye bile yeltenmedi.
“Elimde değil kızım…” dedi.
“Ben babana otuz yılımı verdim. Otuz yıl! Şimdi bak…
gitti… ve hâlâ rahat bırakmıyor beni.
Tam ‘bitti’ diyorum… nefes alacağım diyorum…
ama uzaktan bile bana işkence etmeye devam ediyor…”

Sımsıkı sarıldım ona.
“Anne… lütfen, üzme artık kendini.
Her şey… bir gün yoluna girecek. İnan bana.”
Dudaklarım titrese de güçlü olmaya çalıştım.
Çünkü annem düşerse, ben de düşerdim.

Zaman geçmeden işe yetişmem gerekiyordu.
Evden çıkarken kalbim ağrıyordu, içimde susturamadığım bir hüzün vardı.
Yolda yürürken kimsenin görmeyeceği kadar sessiz ağladım.
Yanımda biri olsun istedim.
Sadece bir kişi…
Elim istemsizce boynumdaki kilitli kolyeye gitti.
Gözlerimi kapattım.
Bir anlığına... sanki Karan Ali yanımdaydı.
Sanki o vardı, yanımda yürüyordu.
O an biraz olsun rahatladım, derin bir nefes aldım.

İşe geldim.
Ben altı aydır bir Komagene şubesinde çalışıyorum.
Dükkânı sabahları hep ben açıyorum, yine öyle oldu.
Hızlıca hazırlığımı yaptım, müşterilerle ilgilendim, saatlerce ayakta kaldım.
Ve sonunda, akşam sekiz…
Çıkış saatim gelmişti.

Eve doğru yürüdüm.
Kapının önüne geldiğimde bir sürü ayakkabı vardı.
Teyzeler mi gelmişti?
Kapıyı ablam açtı, yüzü garipti.

“Abla, kim geldi?” diye sordum.
“Şşşt, sessiz ol. Geç içeri,” dedi hızlıca.

Merakla salona ilerledim.
Bir an durdum.
"Teyze… sen?" dedim, şaşkınlıkla.
Bu… bu Fatma teyzeydi.
Karan Ali’nin annesi.

Gözlerim birden parladı.
Kalbim hızla çarpmaya başladı.
Karan Ali Eskişehir’de miydi?
Yoksa… o da mı buradaydı?

Fatma teyze beni görünce ayağa kalktı.
“Hoş geldin Fatma teyze, ne güzel sürpriz… kalkma lütfen,” dedim heyecanla.
İki yanağımdan öptü.

“Bu ne güzellik böyle Masal? Ne kadar da büyümüşsün,” dedi gülerek.
Ben ise utanarak, “Çok teşekkür ederim, hoş geldin tekrardan,” dedim.
Sonra annemin yanına geçip oturdum.

“Bu ne hoş sürpriz Fatma teyze, sen buralara gelir miydin?” diye gülümsedim.
Ama annem...
Sadece bir cümleyle içimi darmadağın etti:
“Zaten boşuna gelmemiş. Oğlu evleniyormuş, bizi de düğününe davet etmeye gelmiş.”

İçimde bir şey paramparça oldu.
Sanki biri kalbime taş bastı.
Gülümsemem bir anda silindi.
Gözlerim doldu…
"Karan Ali… evleniyor mu?"

MErabalar canlarım daha önce dediğim gibi ben çalısıyorum ve başka bir hiyeya daha yazırıyorum oda kara gecenin kıyameti. Oyüzden bölüm atmam beli değil ama.zamanım oldukça size atıyorum beklemede kalın. Sevgili yazardan. Sevgiler ve saygılar. Baya baya🥰