2. Bölüm DEVET YEMEĞİ

Düğününden tam iki ay geçmişti.

İsmini ilk kez o gün öğrenmiştim. Karan Ali Çakır…
Ve meğer abimin en yakın dostlarından biriymiş.
Yirmi iki yaşındaymış.
Benimse daha on beşimdeyim.

Bizim kültürümüzde bir kızın bir erkeğe göz ucuyla bile bakması günah sayılırken… ben ona içimle, kalbimle, ruhumla bakıyordum. Bazen gözümü kapatıp hayalini kurarken bile utanıyordum. Kendimden, hissettiklerimden, içimde büyüyen o masum ama delice aşktan…
Onu görmek için aklımı yitiriyordum. Adını biliyordum sadece; Karan Ali Çakır. Bir de abimin en yakın dostu olduğunu…

O gün… annemler onları yemeğe çağırdığında kalbim yerinden çıkacak gibiydi. İçimde kelebekler değil, fırtınalar uçuşuyordu.
Hazırlanırken dikkatli olmaya çalıştım. Ailem bir şeylerden şüphelenmesin diye süslenmemeye özen gösterdim ama içimdeki telaşı, ellerimin titremesini, kalbimin delicesine atışını gizleyemedim. Belki beni görür, dedim. Belki bir anlık bakış… bir iz… bir umut…
Ama sonra aynada kendime baktım.
Ne yapıyordum ben?

Daha on beş yaşındaydım. Reşit bile değilim.
Beni görse ne olurdu ki?
Aileme bunu nasıl anlatabilirdim?
Kendime bile anlatamazken…

Ama yine de… umut ediyordum.
Kalbim onun adını her attığında sızlıyordu.
Aşkı sadece uzaktan, sessizce, içimde yaşayıp büyütecektim. Çünkü sesini dile getirecek cesaretim yoktu.
O gün geldiğinde evde her şey itinayla hazırlanmıştı. Odamızda, kızlarla birlikte bekliyorduk. Geleneklerimiz gereği erkeklerin karşısına çıkmamız yasaktı. Göz göze gelmek bile günah sayılırken, aynı sofrada oturmak mümkün değildi. Kadınlar ayrı, erkekler ayrı odalarda ağırlanacaktı.

Kapı çaldı. Abim açtı.
Sesini duydum. Kalbim kıpırdadı.
Ayak seslerini saydım.
Onun ayak sesleri hangisi diye tahmin etmeye çalıştım.
Ama bir kez bile göremedim…

Kadınlar odaya girdiğinde, Karan Ali’nin annesi Fatma Teyze ve üç kız kardeşi de yanlarındaydı. Selamlaştık, hal hatır soruldu. Ardından sofraya oturduk. Yemek yenirken, içimde bir boşluk vardı. Çatalı tutan elim titriyor, kaşığı dudaklarıma götürmekte zorlanıyordum. Yüreğimde sessiz bir ağlama vardı. Gözlerim perdeye, duvara, halıya takılıyor ama aklım ondaydı. İçimdeki yangını birine anlatmazsam çıldıracaktım.

Sonra kapı çaldı.
Herkes çay faslına geçmişti.
Ece gelmişti.
Kapıyı açtığımda yüzümde küçük bir tebessüm vardı. O an, nefes alabileceğimi hissetmiştim.

“Geldiler değil mi? Ne oldu? Hadi anlatsana, çatlayacağım!” dedi hevesle.

“Şşşt…” dedim, kolundan çekip mutfağa sürükledim.
Kapıyı kapattım, elimi ağzına götürdüm.
“Ne olur sessiz ol,” dedim.
Gözleri büyüdü,
“Bir şey mi oldu?” diye sordu endişeyle.
“Sorun da o işte,” dedim gözyaşlarımı zor tutarak. “Hiçbir şey olmadı… Onu bir kez bile göremedim…”

Gözümden bir damla yaş süzüldü, yere düştü, içimdeki umudun üstüne…
Ece sustu.
Sadece sarıldı.
Sonra elimi tuttu, birlikte odaya döndük.

Annemle Fatma Teyze bir şeyler konuşuyordu.
Biz bir kenara oturduk, birkaç kek dilimi alıp sessizce yemeye başladık.
Ama o an, Ece’nin dudaklarından dökülen kelimelerle dünya durdu:
“Doğru mu? Karan Ali’nin müteahhitlik için İstanbul’a taşınacakları doğru mu, Fatma teyze?”

Kek boğazımda düğümlendi.
Nefesim kesildi. Öksürmeye başladım.
Kızardım. Yanaklarım, kulaklarım… gözlerim… her şeyim yandı sanki.
Annem, “Masal! Zeynep, kardeşine bir bardak su ver!” diye seslendi.
Zeynep uzattı. Su içtim.
Ama ne fayda… içimdeki ateşi söndüremedi.

“İyi misin kızım?” dedi Fatma Teyze.
Başımı salladım. “İyiyim… ama… elimi yüzümü yıkasam daha iyi olur,” dedim ve kendimi o odadan dışarı attım.

Sığınacak bir köşe aradım ama evimiz küçüktü.
Saklanacak bir oda yoktu.
Kapının önüne çıktım.
Bir kenara çöktüm.
Elimi ağzıma bastırdım ve içimdeki feryadı sessizce akıttım.
Gözyaşlarım avucuma düştü.
İki aydır adını ezberlediğim, sesini duymadığım ama kalbimde var ettiğim bir adamı…
Bir daha göremeyeceğimi öğrenmiştim.

İşte o an…
Arkadan bir ses duydum.
“Pardon… lavabo ne tarafta acaba?”

Dönüp baktım.
Zaman durdu.
Nefesim kesildi.
Kalbim göğsümden çıkacak sandım.

Karan Ali Çakır…
Karşımdaydı.

Bu oydu karan Ali çakır. Aşık olduğun adam iki aydır görmek için can atığım adam . Şu an karşımda durmuş bana bakıyordu.

Diyer bölüm de görüşürüz bebeklerim diyer kitabımada beklerım kara gecenin kıyameti adlı kitabımada. Bay bay bebeklerim sevgili yazarınızdan. Sevgiler ve saygılar