hayatın boşluklarını, yalnızlıklarını ve tarif edilemeyen duygularını kelimelere döken bir derleme. Gerçek yaşamdan kesitler, iç monologlar ve derin düşüncelerle karşılaşıyorsunuz. Bazen yalnızlığın sesi oluyoruz bazen sevgisizliğin kendisi. Her bölüm okuru hem düşündürüyor hem de kendine bakmaya davet ediyor. Hayatta ne yaşadıysak ne hissettiksek yazdık; bazen trajikomik bazen acı ama her zaman samimi. Bu kitap okuyanı sadece bir hikâyeye değil kendi iç dünyasına da yolculuğa çıkarıyor. Kendi hislerinizi tarif edemediğiniz anlarda kelimeler belki de size en yakın arkadaş oluyor…

Milli takımdaki bazı oyuncuların abisi olduğunu öğrenen Verda`nın şaşkınlığı ve mutluluğu ayrıca sevgili yapması

genç bir kız olan sanem` klasik bir hayatı vardır yada belki`de bir hayatı yoktur...

Deneme mi dersin hayata? Benimki bir cümle ile değil,birçok cümle ile anlatır hayatı,duyguları... Çok konuşmam da aslında...Ama bazen de hiç konuşmam. Kelimeler brbirine sarılır ve o zaman belki kendi ruhun rastlarsın burada. Umarım okuduğunda buruk bir gülümseme oluşur dudaklarında...

“Bazı aşklar ne söylenir, ne yaşanır… sadece Allah’a anlatılır.” Henüz on beşindeydi Maral. Bir sevdayı haram sayan bir dünyada büyümüş, kalbini sustur-mayı öğrenmişti. Sessizdi… ama içinde dua gibi büyüyen bir aşk vardı. O aşkın adı Polat Ali Çakırdı. Abisinin en yakın arkadaşı… ondan yedi yaş büyük, ama kal-bine en yakın adam. Maral için Polat, kalbine düşen ilk dua, ilk imtihan, ilk sessiz-likti. Ona aşkını hiç söyleyemedi. Töre vardı, inanç vardı, korku vardı. Bu yüzden boynundaki kilitli kolyeye sarıldı, kalbini Allah’a emanet etti. Ve yıllar boyunca sustu… ama o sessizlik, dua olup göğe yük-seldi. Yıllar sonra kader yollarını yeniden kesiştirdiğinde, artık hiçbir şey eskisi gibi değildi. Çünkü Polat Ali, artık o eski Polat değildi… Bir zamanlar hayalleri, eğlenceli yaşamı, “çapkın” yanıyla bili-nen o genç adam; babası Cengiz Çakır’ın ölümüyle birlikte bambaşka bir dünya-nın içine çekilmişti. Ardında yalanlarla örülmüş bir geçmiş, gizli bir soy, ve taşıması gereken koca bir miras kalmıştı. Biri, herkesin tanıdığı güçlü iş adamı. Diğeri, ailesinin ve dostlarının görmek istediği “iyi adam.” Gerçekliği yok olmuştu o iki yılda, çünkü gerçek yüzünü yal-nız bir kadına saklamıştı. Maral ise artık büyümüştü. Kelimeler onun sığınağı olmuş, sustuklarını yazıya dökmeye başlamıştı. Her hikâyesinde Polat Ali’nin adını anmadan onu anlatıyor, satır aralarına gizlediği cümlelerde yıllardır susturulan kalbini konuşturuyordu. Bir yazar olmuştu, ama her kelimesi hâlâ ona emanetti. Kader bu kez, onları yalnız kalpleriyle değil; gizlenmiş geçmişleriyle, yarım kalmış dualarıyla da sınaya-caktı. Çünkü bazı sırlar sadece kalpte değil, nesillerin kaderinde de saklanır. Ve bazı kapılar… ancak Allah’ın izin verdiği anda açılır. “Ben Polat Ali Çakır… Gerçek yüzüm tek bir kadına ait.”

Bir adam varmış he demiş

Bazı sabahlar vardır, güneş doğar ama içimiz aydınlanmaz. O, gidişiyle ardında yalnızca bir boşluk değil, bitmeyen bir gece bıraktı. Şehir kalabalık, yollar tanıdık, zaman ilerliyor… ama onun sesi, gülüşü, dokunuşu artık yok Her yeni gün, biraz daha uzaklaşıyor; ve ben, her sabah yeniden, sana uyanmayan bir hayata uyanıyorum aşkın, özlemin, yalnızlığın ve tutkuyla karışmış hüznün sayfalara dökülmüş hâli Belki de en çok, adını söylemeden sevmenin romanı.

Yıl 2042. Şehirlerde büyük bir kriz yaşanmıştır — ailelerin çoğu yok olmuş, binlerce çocuk sokaklarda kimsesiz kalmıştır. Devlet, “Koruma Kampı” adını verdiği yerlerde bu çocukları topladığını söyler… Ama aslında o kamplar, çocukları asker gibi yetiştiren kapalı alanlardır. Geceleri şehrin kenar mahallelerinde saklanan bir grup yetim çocuk, yakalanmamak için nöbet tutar. Kendilerine “Gece Çocukları” derler. Her biri farklı bir geçmişten gelir ama hepsinin ortak noktası aynı: özgür olmak. Bir gün şehre yeni bir çocuk gelir — adı Derin. Derin’in ablası o kamplardan birinde kaybolmuştur. Gece Çocukları’yla tanışınca, hep birlikte o kampların gerçeğini ortaya çıkarmaya karar verirler.

Yazılarımı defter aralarında kaybolmasınlar diye paylaşıyorum. Kaç kişiye ulaşırım bilmiyorum ama bunu okuyanlar arasında kendisini dışlanmış ve yalnız hissedenler illaki vardır. Kendinizi sıkıntıda hissediyorsanız ve konuşmak isterseniz bana ulaşabilirsiniz, sizi seve seve dinlerim :) Son olarak lütfen unutmayın, karşınıza bencil ve sizin kötülüğünüz için uğraşan insanlar elbetteki çıkacaktır. Ancak bir elması çamura atsanız bile elmas yine elmastır🤍

"Gece üç sularında gelen telefonun sesi hâlâ kulaklarımda yankılanıyor. Hat açıldığında kimse konuşmadı, sadece nefes alıyordu... Sanki beni tanıyordu. Ve daha da korkuncu, ben de onu tanıyormuşum gibi hissettim."

Abimin arkadaşı . Asker ve henüz doktor olmaya çalışan kız .

severus snap ölumun torunudur

Mahi Aksoy 20 yaşında iki abisi ve annesiyle yaşıyor babası 7 sene önce vefat etti. Yazılım okuyor. BAKALIM NE OLCAK?...

kardeşlik nedir bunu bilmeyen iki çoçuk bunu öğrenmeye çalışır

> Bazı sırlar zamanla kaybolmaz, sadece doğru kişiyi bekler. Sema’nın umursamaz hayatı, bir kolyenin sessiz çağrısıyla değişir. Gerçekle hayal, geçmişle şimdi arasında ince bir çizgide kalan bir kadının hikayesi...

Hayatın kırılgan yanlarını ve sessiz ama güçlü anlarını keşfeden denemeler. Bu kitap, duyguların, düşüncelerin ve insanın kendiyle yüzleşmelerinin öyküsü. Her bir sayfa, kırılganlığın aslında bir güç olduğunu, zayıflığın da derin bir cesaret barındırdığını fısıldıyor. Okuyucuya hem kendini hem de etrafındaki dünyayı daha hassas ve dikkatli bir gözle görme imkânı sunuyor.

Kitabı düzenliyorum canlarım çok yakında sizlerle olacağım

Kahvemin köpüğüne takıldı gözlerim.... Her yudumda farklı bir şekle bürünüyordu. Başımı kaldırdım, balkonumun önündeki sonsuz gökyüzüne uzanan kavak ağacına baktım. Farklı bir bağ kurmaştım onunla yıllarca.... Bahar aylarında uçuşan pamukları bir tarafa, kimseye bir zararı da yoktu. Her şeye sevinmek için bir nedenim vardı. Bana göre her şeyde bir benzersizlik ve sevinecek bir yön vardı. Gözlerimi, kavak ağacının başını uzattığı açık mavi gökyüzüne uzattım. İlk defa kuşların yaşam savaşına büktüm boynumu, bu kez sevinecek bir yön bulamadım. Elimde bekleyen yarım kalmış kahvemi hatırladığımda ise, Çoktan Soğumuştu...

Adlar takmadir

Lisede geçen bir hikaye ilk defa böyle birşey yazdım öyüzden kusura bakmayın ama göz atın bence

Sorgulanmamış yaşam yaşamaya değer değil

"Bazı hikâyeler acıyla başlar... ve intikamla son bulur." Manolya, çocukluğunda kaybettiği hayatını geri almak için geri döndü. Bir kızın sessiz feryadını, bir adamın karanlığa sürüklenen ruhunu, ve bir ailenin yıkılışını okumaya hazır mısın? Bu hikâye; Kaybolan umutları, Unutulmayan acıları ve geç kalınmış sevgileri anlatıyor. "Kızgın ruhlar" Gerçeklerin asla gömülemeyeceğini kanıtlayan bir hikâye...

Annemin terliği

Textingden kaçışa

Merhabalar buraya yazılarımı yazıcağım umarım beğenirsiniz.